هوش مصنوعی: چطور می‌توانم از عشق دوری کنم؟ زیرا این عشق پنهان، مانند لبی شیرین در حلقه دل می‌چرخد و جانم را از بدنم جدا می‌کند.

هوش مصنوعی: ترکی که سر و وضعش دلرباست، شبی به سراغم آمد. از دلایل دلباختگی‌ام نپرسیدم، اما در دل من اشتیاقی نسبت به آن دختر زیبای ختن وجود داشت.

هوش مصنوعی: عشق او را در دل خود جا داده‌ام و این دل را به او سپرده‌ام، چرا که اگر این عشق را در وجودم بگذارم، جانم در این بدن نمی‌گنجد.

هوش مصنوعی: وقتی به آن چهره فکر می‌کنم، حتی در گور و پس از سال‌ها، اشک‌هایم مانند علفی بر زمین می‌ریزد و آه‌هایم، کفن را می‌سوزاند.

هوش مصنوعی: می‌توانم جانم را برای او فدا کنم، اما وقتی که من کاملاً به او تبدیل شدم، چگونه می‌توانم بگویم او و من؟

هوش مصنوعی: استفاده از حفاظ و سپر در اینجا بی‌فایده است، زیرا در این مکان، عشق او با شدت بر سینه‌ام می‌کوبد و کسی توان دیدن زخم‌های من را ندارد.

هوش مصنوعی: دل به زلف زیبای او دل‌باخت و با او گفت: «هی! از دزدیدن بوسه‌ها دست بردار، چون اینجا درختی است و ریسمانی.»

هوش مصنوعی: او می‌گوید: «ترکم کن» اما وقتی که به او می‌گویم نامهربان است، او را مهربان خطاب می‌کنم و او این را نمی‌فهمد که چه می‌گویم.

هوش مصنوعی: او گفت: روزی قصد دارم که تو را بکشم. وقتی به او گفتم: خون بها چیست؟ او چهره‌اش را به من نشان داد و گفت: آری! و من نیز در برابر زیبایی او شگفت‌زده شدم.

هوش مصنوعی: هر لحظه‌ای که شکر را از پسته‌ام می‌گیرم، این سؤال به ذهنم می‌رسد که آیا این کار از قدرت یک جادوگر است؟ زیرا شکر را از پسته‌ای به من می‌دهد.

هوش مصنوعی: ای باغبان، اگر می‌خواهی به باغ زیبایی ببخشی، باید عشق و علاقه به زیبایی را از دل خود بیرون کنی و این سرو زیبای تندیسین را در باغ بکار.

هوش مصنوعی: ای باد، اگر بخواهی در کشتن من تلاش کنی، به تو بگو: ما از شما فرار نکرده‌ایم، اگر نیرویی داری، به ما حمله کن.

هوش مصنوعی: دیگر تصمیم گرفته‌ام که از دل خود بگذرم، اما غم می‌گوید: ای اوحدی، نمی‌توانی دل را از درد آزاد کنی؛ تنها باید جسم و جان را فدای آن کنی.