هوش مصنوعی: مدتی است که از شدت غم تو نتوانسته‌ام به راحتی زندگی کنم. اکنون زمان آن رسیده که از محبت و نزدیکی تو جانی دوباره بگیرم.

هوش مصنوعی: نه، وصل و نزدیکی نمی‌تواند برای ما اتفاق بیفتد؛ زیرا وجود یاد تو در خاطر ما همین اندازه برایمان کافی است.

هوش مصنوعی: چتری که بر سر داری و نماد سلطنت توست، به قدری بزرگ و سایه‌اش گسترده است که حتی اجازه نمی‌دهد ما وضعیت اطراف را ببینیم.

هوش مصنوعی: هر بار که دندان به دندان می‌زنیم و تو را با ابروان هلالی‌ات می‌بینیم، آن را به عنوان یک عید بزرگ می‌شناسم و به سادگی از آن می‌گذرم.

هوش مصنوعی: یک روز به مهمانی و جمع ما نیامدی تا ببینی که: بی‌حضور تو چه حال و روزی داریم و چقدر غمگین و دردناکی زندگی‌مان شده است؟

هوش مصنوعی: کجاست آن کسی که توانایی گوش دادن به ما را دارد، تا نامه‌ بنویسد و ما را از این وضعیت رها کند؟

هوش مصنوعی: هیچ‌کس از ما به مسلمانان خبر نداده است که امروز مدتی است که در چنگال کافران گرفتار شده‌ایم.

هوش مصنوعی: ناز تو کجا پیدا می‌شود که کسی بخواهد خریدار آن باشد؟ ما هم هر چه تو بگویی برای این ناز تو آماده‌ایم.

هوش مصنوعی: هر روز دوری تو برای ما سخت‌تر می‌شود، اما تو همچنان گمان می‌کنی که هر روز حال ما بهتر می‌شود.

هوش مصنوعی: هیچگاه به ما گوش ندادید و ما همیشه در گوشه‌ای ایستاده‌ایم، مانند حلقه‌ای که بر در آویزان است.

هوش مصنوعی: با وجود اینکه سخنان تلخی از تو شنیده‌ایم، ولی یادآوری آن صحبت‌ها برای ما همچون عسل و شیرینی است.

هوش مصنوعی: ما شب‌های زیادی را به خاطر دوری‌ات اشک ریخته‌ایم، مانند اوحدی که می‌گوید: با رسیدن به تو، یک روز را خوش خواهیم گذراند.