هوش مصنوعی: دست عشق تو لیوانی به من داد و از حال من برد. می‌گوید: خودت را نگه‌دار، چون من در حال اضطراب و شوق هستم.

هوش مصنوعی: امشب در میخانه پرده‌ای بر چهره‌ام بزنید، زیرا کسی وجود ندارد که هر روز بار سنگین را بر دوشم بگذارد.

هوش مصنوعی: من که برای رسیدن به حقیقت و معنویت، سجاده‌ام را به می‌ نوشیدن و تسبیح‌ام را به نغمه‌های موسیقی دادم، دیگر چه نیازی به لباس روحانی دارم که به تن کنم؟

هوش مصنوعی: چوب خشک به واسطه لذت و شوری که از باده می‌گیرد، جوان و سرزنده می‌شود. اما من با این حال که باده‌ای تازه دارم، چرا باید در حسرت و اندوه به سر ببرم؟

هوش مصنوعی: در این شهر، دل من به یک گونی گندم وابسته است و اگر نه، حاضر نیستم حتی صد شهر را به اندازه یک جوی آب بفروشم.

هوش مصنوعی: ای کسی که بدون زهر، جام را به من نوشاندی، حالا اگر زهر هم به من بدهی، باز هم می‌نوشم.

هوش مصنوعی: دیوارها و اطراف به خاطر رفتار ناپسند تو به تنگ آمده‌اند و از درد و رنجی که به بار آورده‌ای ناراحت هستند. حسن عهد تو نیز بر این شده که من دیگر نمی‌توانم آرام بگیرم.

هوش مصنوعی: موی بدنم از شدت عشق و محبت به تو دعا می‌کند تا تو اینطور نپنداری که به سبب مشغولیت به دعا و ذکر، از تو غافل شده‌ام.

هوش مصنوعی: از دور از زبان شیرین خود بپرسم که آیا تو نمی‌توانی در آغوش من جا بگیری؟

هوش مصنوعی: هر حرفی که از لب‌های تو بیرون بیاید، برایم باارزش‌ترین و قیمتی‌ترین سخن است و حتی اگر به صورت گوهر هم باشد، در گوش من نمی‌نشیند.

هوش مصنوعی: دیشب تو به من گفتی منظور واقعی‌ات چیست و من هم قلب و ایمانم را به تو تقدیم کردم. امشب خودم را بندهٔ تو می‌دانم، چون برای به دست آوردن تو در تلاش هستم.

هوش مصنوعی: اوحدی، هر چه که به من گفت، من شنیدم. از این پس اگر هم به سخن جادویی صحبت کند، من گوش نخواهم داد.