هوش مصنوعی: من فرصتی ندارم که به یار او تبدیل شوم، اما تنها چیزی که می‌توانم انجام دهم این است که در قلبم او را دوست داشته باشم.

هوش مصنوعی: اگر بخواهم برای او قیمت و بهایی بگذارم که تمام سعادت‌های جهان را شامل شود، حتی اگر بخواهم به اندازه یک موی او را ارزشمند بدانم، باز هم در برابر مقام و بزرگی او شرمنده و ناتوان خواهم بود.

هوش مصنوعی: چرا مرا به تظاهر به زهد و نماز و پرهیزکاری دعوت می‌کنی؟ بگذار که من عاشق آن بیچاره‌ی زار و نیازمند باشم.

هوش مصنوعی: من مانند خاکی هستم که در درب او افتاده‌ام، با این امید که او از آنجا عبور کند و من در مسیر عبورش حاضر باشم.

هوش مصنوعی: به این باور نباش که تنها به خاطر بهشت به آن تمایل دارم، مگر آنکه در کنار خودت باشم.

هوش مصنوعی: چشمانم از اشک پر است و هر لحظه در غم هستم، اما امیدی ندارم که بتوانم حتی لحظه‌ای در کنار او باشم.

هوش مصنوعی: وطن خود را ترک کرده‌ام تا در آرزوی آن باشم که وقتی مرگ نزدیک می‌شود، در سرزمین او باشم.

هوش مصنوعی: روز مرگم را با لباس سیاه می‌گذرانم، تا بعد از مرگ هم یاد و نشانی از او را در دل داشته باشم.

هوش مصنوعی: من نمی‌توانم به امید اوحدی تکیه کنم، چون خودم شکست خورده‌ام و هیچ امیدی به او ندارم.