هوش مصنوعی: می‌خواهم برخیزم و دل‌ها را به تلاطم و هیجان وا دارم و برای کسانی که در تاریکی هستند، نوری از این مشعل افروخته بیفروزیم.

هوش مصنوعی: من تمام اصول سلامت و آرامش را نادیده می‌گیرم و به راحتی می‌توانم آزار و ناخوشایندی را که دیگران از آن رنج می‌برند، برپا کنم.

هوش مصنوعی: اگر غولی در مسیر دام بیافکند، من هم در قافله فریاد می‌زنم که «دزد آمد».

هوش مصنوعی: من آن نوشیدنِ خالص و ناب را در روح و جان خود می‌ریزیم و این جسم و دنیای خاکی را در زباله‌دان می‌اندازم.

هوش مصنوعی: لیلی می‌تواند زلف‌های مجنون را در بند کند، یا من می‌توانم دل مجنون را در زنجیر محبتش گرفتار کنم.

هوش مصنوعی: من با خال سیاه او طعمه‌ای در دام می‌زنم و غله‌چین‌ها را به برداشت نامشخصی هدایت می‌کنم.

هوش مصنوعی: اگر چرخ فلک، مانند دو برج جوزا، با قدرت کمر مهر را ببندد، من این قابلیت را دارم که ثور و حمل را در سنبله قرار دهم.

هوش مصنوعی: به دوستی نزدیک نشوید، زیرا ممکن است آنقدر مغرور و شادمان شوم که او را در باغ و دشت سرگردان کنم.

هوش مصنوعی: من به خاطر عشق بزرگ شدم و باید بسیار تلاش کنم تا محبت مادرم را جبران کنم.

هوش مصنوعی: کسی هست که بخواهد صحبت کند؟ تا زمانی که بخواهم سخن بگویم، رازی از این موضوع در ذهن او بگذارم.

هوش مصنوعی: از تخم این پرندگان هیچ نتیجه‌ای به دست نیامد، تا زمانی که زهر آن را در خود جای دهم.

هوش مصنوعی: اگر تو از سر مستی آگاه نباشی، می‌توانم ذره‌ای از این افیون را در جام تو بریزم.

هوش مصنوعی: اگر نگاهی به خطوط شعر من بیندازی، قوت و استقامت دل شخصیت‌هایی را می‌بینی که مانند افیونی که بر گیاهان سایه می‌افکند، تاثیرگذار و عمیق هستند.