هوش مصنوعی: من از عذاب و درد تو نشانه‌ای در جان و دل خود دارم و تصویر چهره‌ات را در چشمانم به نمایش می‌گذارم.

هوش مصنوعی: من از عشق تو چنان سوخته‌ام که گرچه به ظاهر آرام و بی‌هیجان به نظر می‌رسم، در درونم آتش سوزانی وجود دارد.

هوش مصنوعی: از ابرو و مژگان خودت بپرس دربارهٔ داستان من، که این زخم و جراحت را از آن تیر و کمان دارم.

هوش مصنوعی: من به درجه‌ایی از تواضع رسیده‌ام که مانند خاک زمین، پست و ذلیل شدم و دیگر هیچ مقام و ارزشی ندارم، اما بااین‌حال به خاطر آزارهایی که از تو دیده‌ام، همچنان آرزو دارم دستی به آسمان داشته باشم.

هوش مصنوعی: چنان عمل نکن که اعمالت به اندازه زنار، یعنی نکته‌های ظاهری، محاسبه شود؛ زیرا این کمر که برای تو در میان دارم، به خاطر عشق و ارادت به توست.

هوش مصنوعی: عشق تو مانند آبی از سرم گذشته، پس چرا باید از سرزنش‌هایی که دیگران در دنیا به من می‌کنند، ناراحت باشم؟

هوش مصنوعی: اگر به قول و حرفم اعتماد نداری، با یک بوسه به من اطمینان کن؛ زیرا من هم طلا دارم و هم ضمانت.