هوش مصنوعی: در ذهنم، مراحل سفر خود را به تصویر می‌کشم، حتی اگر بار من هرگز به مقصد نرسد.

هوش مصنوعی: محبت و احساسات من با دوری تو مانند گیاهی است که از خاک خانه‌ات جوانه می‌زند؛ زیرا من از چشمانم اشک‌های مهر و عشق نثار تو می‌کنم.

هوش مصنوعی: در روز وداع، به خاطر اشک‌هایی که به آرامی از چشمانم سرازیر می‌شد، خود را از دید دیگران پنهان کردم، چرا که این اشک‌ها رازهایم را آشکار می‌کرد.

هوش مصنوعی: فرصتی برای آمدن و راه رفتن ندارم، زیرا دل و جانم را به آستان تو سپرده‌ام.

هوش مصنوعی: امشب به خواب می‌روم و می‌خواهم دیداری داشته باشم. تا صبح بیدار خواهم بود و فقط منتظر شب هستم.

هوش مصنوعی: اگر قرار باشد روز باشد یا شب، بدون تو از روز وصال و شب نشست و گفتگو با تو متنفرم.

هوش مصنوعی: اگر بخواهند بر دل من رحم کنند، من به جای خودم نسبت به آنچه که داده‌ام معذرت می‌خواهم، چون از درد بی‌خودی و حسرت، در حال زاری هستم.

هوش مصنوعی: از من درباره درد جدایی و دوری سوال نکن، چون اشکم نمی‌تواند احساسات و کلمات من را بیان کند.

هوش مصنوعی: از من انتظار طاعت و بندگی نداشته باش، زیرا هنوز در دام تو اسیر هستم که خودت به من انداختی.

هوش مصنوعی: اگر در بهشت دیدارت باشی و از من دور نباشی، حاضرم تمام دردها و رنج‌های جدایی را تحمل کنم و بسوزم.

هوش مصنوعی: تو برای من از همه مردم عزیزتری، هرچند که در نظر دیگران از ارزش کمتری برخوردار هستم.

هوش مصنوعی: دل هیچگاه از عشق و محبت تو خالی نخواهد شد، هر چند که بار سنگینی بر دوش من باشد.