هوش مصنوعی: ای ماه زیبای پری‌گونه، چرا در دوری خود اینقدر مرا آزار می‌دهی که همچون جانم به تو وابسته‌ام؟

هوش مصنوعی: تو در میان مردم بر زبان خاص و عام نام «الحمدلله» را می‌گویی، اما خودت هیچ‌گاه در روزگار روزمره‌ات آن را نمی‌خوانی.

هوش مصنوعی: ای کسی که در زیبایی به ماه می‌مانی، چه چیزی از تو کم می‌شود اگر یک روز در مهمانی من نزدیک خود ببری؟

هوش مصنوعی: به دیگران آسیب نرسان و زندگی خود را با کارهای منفی تحت‌الشعاع قرار نده. به جای آن، تلاش کن تا مشکلات خود را حل کنی و به سمت بهبود خودت بروی.

هوش مصنوعی: من با رقبایم همان‌ کاری را نکردم که آنها با من می‌کنند؛ الان هم هیچ فایده‌ای ندارد که بخواهم از کارهایم پشیمان شوم.

هوش مصنوعی: از این دنیا چیزی نمی‌خواهم جز وصال تو. اگر روزی سرنوشت مرا به سلطنت برساند، برایم مهم نیست.

هوش مصنوعی: هیچ کس برای من اهمیت نمی‌دهد، زیرا من از عشق تو رنج می‌برم. به همین دلیل، هرچقدر هم که دورم کنی، باز هم به سمت تو می‌آیم.

هوش مصنوعی: سال‌ها در کوی تو به سختی و مشقت گذراندم، حالا چطور می‌توانم با آسانی به سراغ تو بیام؟

هوش مصنوعی: در پشت پرده، در حال گفتگو با دشمنان من هستی و در عین حال مشغول نگهداری دروازه‌ای برای من هستی.

هوش مصنوعی: تو گفته‌ای که در عشق من، اوحدی هیچ دانشی ندارد. حالا چطور می‌توانم بگویم که نه، من آن کسی نیستم که تو درباره‌ام می‌دانی.