هوش مصنوعی: من که همه‌چیزم را به تو وابسته می‌دانم، دیگر از چه کسی می‌توانم کمک بگیرم؟ وقتی که درد و غم من را تو به من می‌فرستی، درمان و آرامش من هم باید از تو باشد.

هوش مصنوعی: می‌گویی از کنارم برو، من خودم می‌روم، اما اگر به خاطر این غم بمیرم، چه کسی مسوول عذاب من خواهد بود؟

هوش مصنوعی: وقتی در دوری خودم زار و ناتوان شده‌ام، اگر نتوانم بار غم را تحمل کنم، از که می‌توانم کمک بگیرم؟

هوش مصنوعی: هر ساعت که به یاد تو می‌افتم، درد و رنجی را احساس می‌کنم. از خودم دور باشم، ولی درمانی برای درد دوری‌ام پیدا نمی‌کنم. پس از چه کسی باید انتظار کمک داشته باشم؟

هوش مصنوعی: اگر تو هرگز بوسه‌ای با حسرت به من نمی‌دهی، پس اگر بعداً بخواهم این بوسه را از تو بگیرم، از چه کسی می‌توانم بخواهم؟

هوش مصنوعی: دیروز به شوخی از من پرسیدی فریاد مستانه‌ام از کیست؟ من خودم را زخم آن عشق می‌زنم و نمی‌دانم فریاد من از چه کسی است.

هوش مصنوعی: به شیوه‌ای که تو پسندیده‌ای، اوحدی به صورت پنهانی است. اگر من بخواهم این را در میان مردم بگویم، این سخن از چه کسی خواهد بود؟