هوش مصنوعی: ای کسی که زلف‌هایش همچون عطر عنبر است و خال سیاهش خوشبختی به همراه دارد، هر لحظه که روی تو را می‌بینم، این دیدن برایم نشانه‌ای نیکوست.

هوش مصنوعی: اگر من از درد تو شکایت کنم، مرا عذر مکن؛ چون بار سنگین بر دوش مسکین، او را خسته و درمانده می‌کند.

هوش مصنوعی: روزی برای من باید همچون ماهی باشید تا بتوانم در آن زمان به شما توضیحاتی دهم که شب را مانند یک سال شرح دهم.

هوش مصنوعی: عشق من به تو باعث می‌شود که اگر در مورد این موضوع صحبت کنم، مناسب است. چرا که عشق، مانند یک معلم، می‌تواند حتی کسی را که در بیان واژه‌ها ناتوان است، به سخن آورد.

هوش مصنوعی: ای مدعی، چرا در پی کشف حقیقت من هستی؟ اگر حال و روزی مشابه من داری، بیا تا درباره‌ی حال و احوال خود با تو صحبت کنم.

هوش مصنوعی: اگر برای عشق او هزینه می‌کنی، در آنجا نباید توقع داشته باشی؛ چون جایی که جان را فدای عشق می‌کنی، ارزش مالی اهمیت چندانی ندارد.

هوش مصنوعی: وقتی که دل را ببندم و به چهره‌ات نگاه کنم، سرم را چگونه بالا بگیرم؟ چرا که آن بی‌وفا با زلف‌هایش دام دل من را ساخته است.

هوش مصنوعی: عجبی ندارد اگر دل من پروازش را از این فکر بشکند، چون من پرنده‌ای نمی‌شناسم که در این جا بال بگشاید.

هوش مصنوعی: وقتی که با او درد دل کردم، اوحدی گفت: تو از این کارها بسیار می‌دانی، اما باید یک محدودیتی برای صحبت‌های بیهوده وجود داشته باشد.