هوش مصنوعی: من موهای تو را دیدم و بویی که از مشک می‌آمد از یادم رفت. هر کسی که به دام زلف تو افتاد، از یاد فراموش شد.

هوش مصنوعی: من به عطر و بوی موهای تو در روز و شب فکر می‌کنم و از این حسرتی که به خاطر اشتیاق تو کشیده‌ام، بسیار ناراحتم؛ چرا که عمرم در این راه به هدر رفته است.

هوش مصنوعی: اگر روزی زلف تو را به نحوی باز کرده‌ام، مرا سرزنش نکن، زیرا آن گشودگی به صورت طبیعی و به طور حقه‌ای پیش آمده است.

هوش مصنوعی: تو گفتی که صبح که برسد، خواسته‌ات را به تو می‌دهم. از آن روز به بعد هر روز را می‌شمارم و حالا صد صبح گذشته است.

هوش مصنوعی: دل غم تو را تحمل نکرد و زهر جفایت را به جانش ریخت. جان نیز از درد تو نوشید و با همین دل‌نگرانی‌ها شاد از دست رفت.

هوش مصنوعی: ای خاصیت غم تو، درد و رنجی که به من وارد کرده‌ای را کنار بگذار و بر من رحم کن؛ زیرا همه‌ی آن عدل و انصاف که نسبت به من بوده، به خاطر غم تو از بین رفته است.

هوش مصنوعی: اگر اوحدی از دست رفت، پسر، نگران نباش. در این دنیا هر کسی که به دنیا می‌آید، بالاخره زاد و مرگ را تجربه می‌کند.