هوش مصنوعی: لب‌های تو چنان زیبا و توصیف‌ناپذیرند که زبان از بیان آن‌ها شرمنده است و زلف‌های تو نیز همچون مشک و عطر خوشی هستند که در برابرشان خجالت می‌کشد.

هوش مصنوعی: هنگامی که دیگران چهره و لبانت را دیدند، دل غنچه‌ای که درونش پر از نگرانی و اضطراب است، به شدت شرمسار و خجالت‌زده می‌شود.

هوش مصنوعی: دل از چهره ی تو در طلب بویی است که سال‌هاست جستجو می‌کند و هنوز هم شرمنده و ناتوان است.

هوش مصنوعی: چشمم با زیبایی تو مشغول شده و دل بیچاره‌ام در این میان حس شرم دارد.

هوش مصنوعی: ای نسیم، از طرف من به مهمان بگو که من عذرخواهی می‌کنم، چون تو خوب می‌دانی که صاحب‌خانه در برابر او شرمنده است.

هوش مصنوعی: ای قلم، داستان زندگی‌ام را بنویس، زیرا زبانم از بی‌توجهی و کم کاری شرمنده است.

هوش مصنوعی: کی کسی به مقام و نزدیکی می‌رسد که از خاک پای آستان بی‌شرم و شرمنده باشد؟