هوش مصنوعی: در انتهای شب، همانند ابر بهاری که بر روی خاک نرم و لطیف می‌بارد، با ناامیدی و اندوه در حال گریه هستم.

هوش مصنوعی: زمانی که به او نزدیک شدم، خاک او به چشمانم آمد و دیگر نتوانستم از سوگ و اندوه خودداری کنم.

هوش مصنوعی: گفتم: ای یادگار روزهای گذشته، ما را با اندوهی که در دل داریم آشنا کن! از کجا بپرسم حال و احوال تو را و مشغولیت‌هایت چیست؟

هوش مصنوعی: تو حال من را خراب کردی، حال تو چه طور است؟ روز من را سیاه کردی، شب‌ها را چطور می‌گذرانیدی؟

هوش مصنوعی: روحش با من در راز و رمز صحبت می‌کرد و می‌گفت: ای کسی که در پیوستگی و جدایی، حق تو بر من یاری است.

هوش مصنوعی: من همیشه از درد دل تو آگاه هستم، حالا اشک‌هایت را به نمایش بگذار، ببینیم چه چیزی داری.

هوش مصنوعی: این بیت به نوعی از دوران عاشقانه و مسائل احساسی اشاره دارد. در آن از شخصی سوال می‌شود که با چشمانش چه می‌خواهد بگوید و از زلفش چه می‌جوید. سپس به نوعی به عمق احساسات و عواطف اشاره می‌شود؛ چشمان به مانند آبی پر از حسرت و زلف به خاکی از رنج و ذلت تبدیل شده‌اند، که به بیان درد و جدایی در عشق اشاره دارد.

هوش مصنوعی: گفتم: چطور می‌توانیم به هم برسیم؟ گفت: به این سوالات اهمیت نده، تا زمانی که بتوانی مرا ببینی.

هوش مصنوعی: من به او گفتم: از کارهای پنهانی ما چیزی بگو. او پاسخ داد: اوحدی، من چه بگویم؟ او که در کارش بی‌نظیر است.

هوش مصنوعی: روزی دل تو از عمر و جوانی‌ات آگاه خواهد شد که از این زندگی و این خانه‌تان خارج خواهی شد.