اوحدالدین کرمانی » دیوان رباعیات » رباعیات الحاقی » شمارهٔ ۶۲

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>من عشق تو را به صد ملامت بکشم</p></div>
<div class="m2"><p>گر آه کنم به جان غرامت بکشم</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>گر عمر وفا کند جفاهای تو را</p></div>
<div class="m2"><p>آخر کم از آن که تا قیامت بکشم</p></div></div>

دیوان رباعیات اوحد الدین کرمانی به کوشش احمد ابومحبوب - . - تصویر ۳۱۲

شمارهٔ ۶۳

من عشق تو را به صد ملامت بکشم
گر آه کنم به جان غرامت بکشم
گر عمر وفا کند جفاهای تو را
آخر کم از آن که تا قیامت بکشم

هوش مصنوعی: در این اشعار، شاعر از عشق خود به معشوق سخن می‌گوید و می‌خواهد با وجود تمام ملامت‌ها و دردها، همچنان به عشق او ادامه دهد. او بیان می‌کند که حتی اگر عمرش کم باشد یا با جفاهای معشوقش روبرو شود، به هر حال به عشق او ادامه خواهد داد و تا ابد این عشق را تحمل خواهد کرد.

شمارهٔ ۶۱

شمارهٔ ۶۲

هوش مصنوعی: اگر بخواهم عشق تو را با تمام مشکلات و سرزنش‌ها تحمل کنم، حتی اگر دل‌تنگی و درد را به جان بخرم.

من عشق تو را به صد ملامت بکشم

گر آه کنم به جان غرامت بکشم

هوش مصنوعی: اگر عمرم به من اجازه دهد که سختی‌های تو را تحمل کنم، در پایان کم از این نیست که تا قیامت این بار را بر دوش بکشم.

گر عمر وفا کند جفاهای تو را

آخر کم از آن که تا قیامت بکشم

شمارهٔ ۶۲

اطلاعات

برگردان به زبان ساده