اوحدالدین کرمانی » دیوان رباعیات » رباعیات الحاقی » شمارهٔ ۵۰

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>بگذار که تا زلف تو گیرم یک بار</p></div>
<div class="m2"><p>یا در کف پای تو بمالم رخسار</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>انگار که سنگ پایمال است رخم</p></div>
<div class="m2"><p>یا دست مرا شانهٔ چوبین پندار</p></div></div>

دیوان رباعیات اوحد الدین کرمانی به کوشش احمد ابومحبوب - . - تصویر ۳۱۰

شمارهٔ ۵۱

بگذار که تا زلف تو گیرم یک بار
یا در کف پای تو بمالم رخسار
انگار که سنگ پایمال است رخم
یا دست مرا شانه چوبین پندار

هوش مصنوعی: شاعر در این شعر آرزو می‌کند که یک بار زلف معشوق را بگیرد یا صورتش را بر روی پای او بمالد. او خود را به گونه‌ای توصیف می‌کند که انگار صورتش مثل سنگی زیر پا له می‌شود یا دستش را به شانه‌ای سخت و چوبی تشبیه می‌کند. این تصویرها بیانگر اشتیاق و فراق شاعر از محبوبش است.

شمارهٔ ۴۹

شمارهٔ ۵۰

هوش مصنوعی: اجازه بده یک بار زلف تو را در دست بگیرم یا صورت خود را به پای تو بمالم.

بگذار که تا زلف تو گیرم یک بار

یا در کف پای تو بمالم رخسار

هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد که چهره‌ام مانند سنگی زیر پا است یا انگار که دستی چوبی در حال نوازش من است.

انگار که سنگ پایمال است رخم

یا دست مرا شانهٔ چوبین پندار

شمارهٔ ۵۰

اطلاعات

برگردان به زبان ساده