اوحدالدین کرمانی » دیوان رباعیات » رباعیات الحاقی » شمارهٔ ۴۸

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>گلبرگ ز روی چو مهت شاید چید</p></div>
<div class="m2"><p>مشک از سر زلف سیهت شاید چید</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>بر رهگذری که خرّم آیی و روی</p></div>
<div class="m2"><p>دامن دامن گل زرهت شاید چید</p></div></div>

دیوان رباعیات اوحد الدین کرمانی به کوشش احمد ابومحبوب - . - تصویر ۳۱۰

شمارهٔ ۴۹

گلبرگ ز روی چو مهت شاید چید
مشک از سر زلف سیهت شاید چید
بر رهگذری که خرم آیی و روی
دامن دامن گل زرهت شاید چید

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به زیبایی و دلربایی معشوق اشاره می‌کند. او می‌گوید که اگر گلبرگ‌ها را از چهره‌ی معشوق بچیند، زیبایی‌اش همانند ماه خواهد شد و بوی خوش مشک را که از موهایش می‌توان استشمام کرد، تشبیه می‌کند. همچنین، به شکوه راه رفتن او و این‌که چطور دامن گل‌ها را می‌توان از او برداشت، اشاره می‌کند. در مجموع، این شعر به توصیف زیبایی‌های معشوق و تأثیر او بر دیگران می‌پردازد.

شمارهٔ ۴۷

شمارهٔ ۴۸

هوش مصنوعی: پتردست‌های گلبرگ مانند چهره‌ات زیباست، شاید بتوان از موهای سیاهت مشک برداشت و بهره‌مند شد.

گلبرگ ز روی چو مهت شاید چید

مشک از سر زلف سیهت شاید چید

هوش مصنوعی: کسی که در مسیر عبور تو شادی و زیبایی را می‌بیند، ممکن است بر روی دامن گل‌های زیبا، زینت و زیبایی تو را بچیند.

بر رهگذری که خرّم آیی و روی

دامن دامن گل زرهت شاید چید

شمارهٔ ۴۸

اطلاعات

برگردان به زبان ساده