اوحدالدین کرمانی » دیوان رباعیات » رباعیات الحاقی » شمارهٔ ۴۵

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>روی تو که مَه را زخود افزون ننهد</p></div>
<div class="m2"><p>سر بر خط هیچ کس به افسون ننهد</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>آورد خطی به گرد وی تا خوبی</p></div>
<div class="m2"><p>از وی همه عمر پای بیرون ننهد</p></div></div>

دیوان رباعیات اوحد الدین کرمانی به کوشش احمد ابومحبوب - . - تصویر ۳۱۰

شمارهٔ ۴۶

روی تو که مه را زخود افزون ننهد
سر بر خط هیچ کس به افسون ننهد
آورد خطی به گرد وی تا خوبی
از وی همه عمر پای بیرون ننهد

هوش مصنوعی: در این ابیات، شاعر به زیبایی و جذابیت محبوبی اشاره دارد که هیچ‌کس نمی‌تواند به اندازه او زیبا باشد. او بر این باور است که این زیبایی به‌قدری خاص است که همیشه در ذهن و دل او باقی می‌ماند و هیچ‌گاه از یادش نمی‌رود. در واقع، عشق و زیبایی محبوب به گونه‌ای است که مردم نمی‌توانند از تاثیر آن رهایی یابند.

شمارهٔ ۴۴

شمارهٔ ۴۵

هوش مصنوعی: چهره زیبای تو آن‌قدر درخشان است که حتی ماه نیز نمی‌تواند به آن اضافه کند. هیچ‌کس نمی‌تواند با جادو یا افسون، به زیبایی تو خدشه‌ای وارد کند.

روی تو که مَه را زخود افزون ننهد

سر بر خط هیچ کس به افسون ننهد

هوش مصنوعی: یک حلقه‌ای به دور او پدید آوردند تا زیبایی او همواره محفوظ بماند و هیچ‌گاه از زیر این سایه خارج نشود.

آورد خطی به گرد وی تا خوبی

از وی همه عمر پای بیرون ننهد

شمارهٔ ۴۵

اطلاعات

برگردان به زبان ساده