اوحدالدین کرمانی » دیوان رباعیات » رباعیات الحاقی » شمارهٔ ۴۲

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>مِهر تو چو مُهر از نگینم نرود</p></div>
<div class="m2"><p>سودای تو از دل حزینم نرود</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>من خود رفتم ولیک خونابهٔ چشم</p></div>
<div class="m2"><p>تا دامن عمر زآستینم نرود</p></div></div>

احوال و آثار اوحد الدین حامد بن ابی الفخر کرمانی به کوشش احمد کرمی - محمد وفائی - تصویر ۶۹۶

دیوان رباعیات اوحد الدین کرمانی به کوشش احمد ابومحبوب - . - تصویر ۳۰۹

شمارهٔ ۴۳

مهر تو چو مهر از نگینم نرود
سودای تو از دل حزینم نرود
من خود رفتم ولیک خونابه چشم
تا دامن عمر زآستینم نرود

هوش مصنوعی: این شعر بیانگر احساس عمیق عشق و دلتنگی است. شاعر می‌گوید که محبت معشوق همچون نگین در دل او جاودانه خواهد ماند و عشق او هرگز از دلش نخواهد رفت. حتی اگر خود شاعر دور شود، اشک‌هایش نشان‌دهنده‌ی رنجی است که از جدایی می‌برد و این درد و حسرت تا آخر عمرش همراه او خواهد بود.

شمارهٔ ۴۱

شمارهٔ ۴۲

هوش مصنوعی: عشق و محبت تو همچون نگینی در دل من ثابت و پایدار است و هیچ وقت یاد و آرزوی تو از دلم نمی‌رود.

مِهر تو چو مُهر از نگینم نرود

سودای تو از دل حزینم نرود

هوش مصنوعی: من به تنهایی رفته‌ام، اما اشک‌هایم به قدری ریخته که تا مدت‌ها دامن عمرم را ترک نخواهد کرد.

من خود رفتم ولیک خونابهٔ چشم

تا دامن عمر زآستینم نرود

شمارهٔ ۴۲

اطلاعات

برگردان به زبان ساده