اوحدالدین کرمانی » دیوان رباعیات » رباعیات الحاقی » شمارهٔ ۴۱

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>عاشق چه کند چو دل به دستش نبود</p></div>
<div class="m2"><p>مفلس چه سخا کند چو هستش نبود</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>ای حسن تو را شرف زبازار من است</p></div>
<div class="m2"><p>بت را چه محل چو بت پرستش نبود</p></div></div>

احوال و آثار اوحد الدین حامد بن ابی الفخر کرمانی به کوشش احمد کرمی - محمد وفائی - تصویر ۵۴۲

دیوان رباعیات اوحد الدین کرمانی به کوشش احمد ابومحبوب - . - تصویر ۳۵۵

شمارهٔ ۴۲

عاشق چه کند چو دل به دستش نبود
مفلس چه سخا کند چو هستش نبود
ای حسن تو را شرف زبازار من است
بت را چه محل چو بت پرستش نبود

هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات به عشق و ناتوانی در احساسات اشاره می‌کند. عاشق چه باید بکند وقتی که دلش در دست کسی نیست؟ و فرد بی‌مال چه می‌تواند ببخشد وقتی که چیزی برای بخشیدن ندارد؟ همچنین شاعر از حسن، محبوب و زیبایی صحبت می‌کند و می‌گوید که ارزش تو از بازار عشق بیشتر است؛ چرا که وقتی کسی به زیبایی تو اعتنا نکند، کجا باید برای تو محل و جایگاهی باشد.

شمارهٔ ۴۰

شمارهٔ ۴۱

هوش مصنوعی: عاشق چه کاری می‌تواند انجام دهد وقتی که دلش را در اختیار ندارد؟ و شخص بی‌پول چگونه می‌تواند بخشش کند وقتی که هیچ چیزی برای بخشش ندارد؟

عاشق چه کند چو دل به دستش نبود

مفلس چه سخا کند چو هستش نبود

هوش مصنوعی: ای حسن، تو از بازار من ارزش و مقام بالاتری داری، چرا که اگر معبودی وجود نداشت، هیچ‌گاه جایی برای پرستش و ستایش پیدا نمی‌کرد.

ای حسن تو را شرف زبازار من است

بت را چه محل چو بت پرستش نبود

شمارهٔ ۴۱

اطلاعات

برگردان به زبان ساده