اوحدالدین کرمانی » دیوان رباعیات » رباعیات الحاقی » شمارهٔ ۱۷

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>[چندین مخور افسوس] که نتوان دانست</p></div>
<div class="m2"><p>می باش به ناموس که نتوان دانست</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>خالی شو و از سر تکلّف برخیز</p></div>
<div class="m2"><p>پای همه می بوس که نتوان دانست</p></div></div>

احوال و آثار اوحد الدین حامد بن ابی الفخر کرمانی به کوشش احمد کرمی - محمد وفائی - تصویر ۲۲۶

دیوان رباعیات اوحد الدین کرمانی به کوشش احمد ابومحبوب - . - تصویر ۵۶

شمارهٔ ۱۸

چندین مخور افسوس که نتوان دانست
می باش به ناموس که نتوان دانست
خالی شو و از سر تکلف برخیز
پای همه می بوس که نتوان دانست

هوش مصنوعی: این شعر به احساسات عمیق و ناامیدی اشاره دارد. شاعر از غم و افسوس می‌گوید که نمی‌تواند برخی از واقعیات زندگی را درک کند. او دعوت می‌کند که از ظاهر و تظاهر دور شویم و به حقیقت‌ها بپردازیم. در نهایت، شاعر بر اهمیت ارادت و احترام به دیگران تأکید می‌کند، حتی اگر نتوانیم همه چیز را بفهمیم.

شمارهٔ ۱۶

شمارهٔ ۱۷

هوش مصنوعی: بسیار افسوس نخور که ندانیم، زیرا این موضوع به یک قانون طبیعی برمی‌گردد که درک آن امکان‌پذیر نیست.

[چندین مخور افسوس] که نتوان دانست

می باش به ناموس که نتوان دانست

هوش مصنوعی: خودت را از دغدغه‌ها و تکلف‌ها خالی کن و بی‌پروا زندگی کن. در این جهان، به قدری ناشناخته وجود دارد که نمی‌توان تمام چیزها را فهمید. پس به سادگی جلو برو و با همه به خوبی برخورد کن.

خالی شو و از سر تکلّف برخیز

پای همه می بوس که نتوان دانست

شمارهٔ ۱۷

اطلاعات

برگردان به زبان ساده