اوحدالدین کرمانی » دیوان رباعیات » اشعار و قطعات پراکندهٔ دیگر » شمارهٔ ۴

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>جانا به جز از یاد تو در سر هوسم نیست</p></div>
<div class="m2"><p>سوگند خورم من که به جای تو کسم نیست</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>امروز منم خسته و بی مونس و بی یار</p></div>
<div class="m2"><p>فریاد همی خواهم و فریادرسم نیست</p></div></div>

دیوان رباعیات اوحد الدین کرمانی به کوشش احمد ابومحبوب - . - تصویر ۳۱۶

احوال و آثار اوحد الدین حامد بن ابی الفخر کرمانی به کوشش احمد کرمی - محمد وفائی - تصویر ۶۴۸

شمارهٔ ۵

جانا به جز از یاد تو در سر هوسم نیست
سوگند خورم من که به جای تو کسم نیست
امروز منم خسته و بی مونس و بی یار
فریاد همی خواهم و فریادرسم نیست

هوش مصنوعی: این شعر بیانگر احساسی عمیق از فقدان و تنهایی است. شاعر به یاد معشوق است و تأکید می‌کند که جز یاد او در سر ندارد و هیچ‌کس نمی‌تواند جای او را بگیرد. او امروز خسته و بی‌یار است و آرزوی فریاد دارد، اما احساس می‌کند که کسی به فریادش نمی‌رسد.

شمارهٔ ۳

شمارهٔ ۴

هوش مصنوعی: عزیزم، هیچ چیزی جز یاد تو در ذهنم وجود ندارد. قسم می‌خورم که هیچ‌کس دیگری نمی‌تواند جای تو را برایم پر کند.

جانا به جز از یاد تو در سر هوسم نیست

سوگند خورم من که به جای تو کسم نیست

هوش مصنوعی: امروز حال من خوب نیست و احساس تنهایی می‌کنم. دلم می‌خواهد کسی صدایم را بشنود و به من کمک کند، اما هیچ کس در کنارم نیست.

امروز منم خسته و بی مونس و بی یار

فریاد همی خواهم و فریادرسم نیست

شمارهٔ ۴

اطلاعات

برگردان به زبان ساده