اوحدالدین کرمانی » دیوان رباعیات » الباب التاسع: فی السفر و الوداع » شمارهٔ ۳۶

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>مسکین دل من که رای دارد با غم</p></div>
<div class="m2"><p>در سینه همیشه جای دارد با غم</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>غمهای تو کوه را درآرد از پای</p></div>
<div class="m2"><p>کاهی چه بود که پای دارد با غم</p></div></div>

دیوان رباعیات اوحد الدین کرمانی به کوشش احمد ابومحبوب - . - تصویر ۲۶۸

احوال و آثار اوحد الدین حامد بن ابی الفخر کرمانی به کوشش احمد کرمی - محمد وفائی - تصویر ۷۵۲

شمارهٔ ۳۷

مسکین دل من که رای دارد با غم
در سینه همیشه جای دارد با غم
غمهای تو کوه را درآرد از پای
کاهی چه بود که پای دارد با غم

هوش مصنوعی: این شعر از احساس عمیق غم و اندوهی که در دل شاعر وجود دارد سخن می‌گوید. شاعر می‌گوید که دلش همیشه با غم پر است و این غم آن‌قدر سنگین است که می‌تواند کوه‌ها را نیز به زمین بیندازد. او به نوعی به بی‌اهمیتی غم‌هایش (که به اندازه کاهی هم نیستند) اشاره می‌کند و نشان می‌دهد که این درد و اندوه در او جاودانه است.

شمارهٔ ۳۵

شمارهٔ ۳۶

هوش مصنوعی: دل من بیچاره است که همیشه با غم در سینه‌ام جا دارد و از آن دور نمی‌شود.

مسکین دل من که رای دارد با غم

در سینه همیشه جای دارد با غم

هوش مصنوعی: غم‌های تو می‌تواند کوه را از جا بکند، اما چه چیز توانسته است با غم‌ها پایدار بماند؟

غمهای تو کوه را درآرد از پای

کاهی چه بود که پای دارد با غم

شمارهٔ ۳۶

اطلاعات

برگردان به زبان ساده