اوحدالدین کرمانی » دیوان رباعیات » الباب الثامن: فی الخصال المذمومة و ما یتولد منها » شمارهٔ ۶۰

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>افسوس که عمر رفت و هشیاری نیست</p></div>
<div class="m2"><p>دردا که امید خویشتن داری نیست</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>گفتم که چو بیدار شوم روز شود</p></div>
<div class="m2"><p>هیهات که روز گشت و بیداری نیست</p></div></div>

دیوان رباعیات اوحد الدین کرمانی به کوشش احمد ابومحبوب - . - تصویر ۲۵۶

احوال و آثار اوحد الدین حامد بن ابی الفخر کرمانی به کوشش احمد کرمی - محمد وفائی - تصویر ۶۴۷

شمارهٔ ۶۱

افسوس که عمر رفت و هشیاری نیست
دردا که امید خویشتن داری نیست
گفتم که چو بیدار شوم روز شود
هیهات که روز گشت و بیداری نیست

هوش مصنوعی: این شعر دربارهٔ افسوس و ناامیدی از گذر عمر و بی‌حالی است. شاعر به این نکته اشاره می‌کند که در گذشته امیدوار بوده که روزی بیدار شود و تغییر کند، اما اکنون متوجه می‌شود که این بیداری هیچ‌گاه محقق نشده و روزها به همین شکل گذر کرده‌اند.

شمارهٔ ۵۹

شمارهٔ ۶۰

هوش مصنوعی: متأسفانه عمر به سرعت سپری شد و دیگر خبری از هشیاری و آگاهی نیست. دردناک است که هیچ امیدی به بازگشت خود واقعی‌ام ندارم.

افسوس که عمر رفت و هشیاری نیست

دردا که امید خویشتن داری نیست

هوش مصنوعی: گفتم که وقتی بیدار شوم، روز خواهد شد. اما ای کاش، چون روز آمده، بیداری برایم نیست.

گفتم که چو بیدار شوم روز شود

هیهات که روز گشت و بیداری نیست

شمارهٔ ۶۰

اطلاعات

برگردان به زبان ساده