اوحدالدین کرمانی » دیوان رباعیات » الباب الثامن: فی الخصال المذمومة و ما یتولد منها » شمارهٔ ۵۱

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>از غایت خودپسندی و خودبینی</p></div>
<div class="m2"><p>عالم همه نیکند و تو شان بدبینی</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>کس نیست که کس نیست همه کس داند</p></div>
<div class="m2"><p>گر باز کنی دیدهٔ دل خودبینی</p></div></div>

دیوان رباعیات اوحد الدین کرمانی به کوشش احمد ابومحبوب - . - تصویر ۲۵۵

احوال و آثار اوحد الدین حامد بن ابی الفخر کرمانی به کوشش احمد کرمی - محمد وفائی - تصویر ۸۱۱

شمارهٔ ۵۲

از غایت خودپسندی و خودبینی
عالم همه نیکند و تو شان بدبینی
کس نیست که کس نیست همه کس داند
گر باز کنی دیده دل خودبینی

هوش مصنوعی: این شعر به نقد خودپسندی و بدبینی انسان‌ها می‌پردازد. شاعر می‌گوید که اگر کسی دقت کند و دلش را باز کند، متوجه خواهد شد که در واقع همه انسان‌ها یکدیگر را می‌شناسند و هیچ‌کس خالی از عیب نیست. با خودخواهی و خودبینی، انسان‌ها نمی‌توانند خوبی‌های دیگران را ببینند.

شمارهٔ ۵۰

شمارهٔ ۵۱

هوش مصنوعی: به خاطر خودخواهی و خودبینی‌ات، همه افراد را در نظر خود خوب می‌بینی، اما در واقعیت تو در نظر دیگران بدبین هستی.

از غایت خودپسندی و خودبینی

عالم همه نیکند و تو شان بدبینی

هوش مصنوعی: هیچ‌کس وجود ندارد که وجود نداشته باشد، همه چیز را می‌داند. اگر چشمان دل را باز کنی، خود را خواهی دید.

کس نیست که کس نیست همه کس داند

گر باز کنی دیدهٔ دل خودبینی

شمارهٔ ۵۱

اطلاعات

برگردان به زبان ساده