اوحدالدین کرمانی » دیوان رباعیات » الباب الثامن: فی الخصال المذمومة و ما یتولد منها » شمارهٔ ۲۷

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ای خواجه یقین را به گمان می طلبی</p></div>
<div class="m2"><p>وز نکتهٔ آن اگر نشان می طلبی</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>با قید طمع صید فراغت مطلب</p></div>
<div class="m2"><p>برخیز ازین اگر تو آن می طلبی</p></div></div>

احوال و آثار اوحد الدین حامد بن ابی الفخر کرمانی به کوشش احمد کرمی - محمد وفائی - تصویر ۷۹۳

دیوان رباعیات اوحد الدین کرمانی به کوشش احمد ابومحبوب - . - تصویر ۲۵۲

شمارهٔ ۲۸

ای خواجه یقین را به گمان می طلبی
وز نکته آن اگر نشان می طلبی
با قید طمع صید فراغت مطلب
برخیز ازین اگر تو آن می طلبی

هوش مصنوعی: این شعر بیانگر این است که خواجه (پادشاه یا مقام‌دار) به جای یقین، به گمان و شبهه وابسته است. شاعر به او می‌گوید که اگر به حقیقت و نشانه‌های واقعی نیاز دارد، باید از طمع و وابستگی‌ها دور شود و برای دستیابی به آنچه می‌طلبد، باید تلاش کند و از موقعیت کنونی‌اش بلند شود.

شمارهٔ ۲۶

شمارهٔ ۲۷

هوش مصنوعی: ای آقا، تو به جای یقین، به حدس و گمان روی آورده‌ای، و اگر به دنبال راهی برای فهم آن نکته هستی، باید بیشتر دقت کنی.

ای خواجه یقین را به گمان می طلبی

وز نکتهٔ آن اگر نشان می طلبی

هوش مصنوعی: اگر می‌خواهی به آرامش و راحتی دست یابی، باید از خواسته‌ها و طمع‌های زودگذر دوری کنی و خودت را رها کنی.

با قید طمع صید فراغت مطلب

برخیز ازین اگر تو آن می طلبی

شمارهٔ ۲۷

اطلاعات

برگردان به زبان ساده