اوحدالدین کرمانی » دیوان رباعیات » الباب السابع: فی خصال الحمیده عن العقل و العلم و ما یحذو جذو هذا النمط » شمارهٔ ۷

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>آن چیست زهستی به جهان در که جز اوست</p></div>
<div class="m2"><p>یا کیست نه نیست لطفش از دشمن و دوست</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>اندر ره معرفت تو بی چشم کسی</p></div>
<div class="m2"><p>تو گم شده ای وگرنه عالم همه اوست</p></div></div>

دیوان رباعیات اوحد الدین کرمانی به کوشش احمد ابومحبوب - . - تصویر ۷۱

احوال و آثار اوحد الدین حامد بن ابی الفخر کرمانی به کوشش احمد کرمی - محمد وفائی - تصویر ۶۴۰

شمارهٔ ۸

آن چیست زهستی به جهان در که جز اوست
یا کیست نه نیست لطفش از دشمن و دوست
اندر ره معرفت تو بی چشم کسی
تو گم شده ای وگرنه عالم همه اوست

هوش مصنوعی: این شعر به پرسش‌هایی بنیادی در مورد وجود و شناخت خداوند می‌پردازد. شاعر می‌پرسد که چه چیزی در جهان غیر از خدا وجود دارد و تأکید می‌کند که لطف و رحمت خدا شامل حال همه، چه دوستان و چه دشمنان، است. در مسیر شناخت حقیقت، آدمی بدون چشم و بصیرت نابود می‌شود و در واقع، این انسان است که گم‌شده است، در حالی که همه چیز در عالم نمایشگر وجود خداوند است.

شمارهٔ ۶

شمارهٔ ۷

هوش مصنوعی: چه چیزی در جهان وجود دارد که جز او باشد؟ آیا کسی هست که لطفش به دشمن و دوست یکسان نباشد؟

آن چیست زهستی به جهان در که جز اوست

یا کیست نه نیست لطفش از دشمن و دوست

هوش مصنوعی: در مسیر شناخت و حقیقت، تو بدون دید و بصیرت کسی، گم شده‌ای. در حالی که حقیقتاً همه چیز در این عالم به او مربوط می‌شود.

اندر ره معرفت تو بی چشم کسی

تو گم شده ای وگرنه عالم همه اوست

شمارهٔ ۷

اطلاعات

برگردان به زبان ساده