اوحدالدین کرمانی » دیوان رباعیات » الباب السادس: فی ما هو جامع لشرایط العشق و المشاهَده و الحسن و الموافقه و ما یلیق بهذا الباب » شمارهٔ ۱۰۹

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>گفتم که ره عشق مگر می دانم</p></div>
<div class="m2"><p>سرگردانم همین قدر می دانم</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>از غایت سرگشتگی اندر ره تو</p></div>
<div class="m2"><p>من کافرم از پای زسر می دانم</p></div></div>

دیوان رباعیات اوحد الدین کرمانی به کوشش احمد ابومحبوب - . - تصویر ۲۱۶

احوال و آثار اوحد الدین حامد بن ابی الفخر کرمانی به کوشش احمد کرمی - محمد وفائی - تصویر ۷۵۳

شمارهٔ ۱۱۰

گفتم که ره عشق مگر می دانم
سرگردانم همین قدر می دانم
از غایت سرگشتگی اندر ره تو
من کافرم از پای زسر می دانم

هوش مصنوعی: این شعر بیانگر حالت سرگردانی و سردرگمی شاعر در جستجوی عشق است. او تنها می‌داند که در این راه سردرگم است و به اعتراف خود، از حقیقت عشق و شناخت آن بی‌خبر است. در نهایت، او به کفر خود در برابر این عشق اشاره می‌کند و نشان می‌دهد که در این مسیر، تنها چیزی که می‌داند، همان احساس سرگشتگی است.

شمارهٔ ۱۰۸

شمارهٔ ۱۰۹

هوش مصنوعی: به او گفتم که آیا راه عشق را می‌شناسم؟ همین اندازه می‌دانم که در این مسیر سردرگم هستم.

گفتم که ره عشق مگر می دانم

سرگردانم همین قدر می دانم

هوش مصنوعی: به خاطر شدت گیجی و سرگشتگی‌ام در مسیر تو، احساس می‌کنم که به درستی نمی‌توانم ایمان بیاورم و از همان ابتدا می‌دانم که در این راه به سرانجامی نخواهم رسید.

از غایت سرگشتگی اندر ره تو

من کافرم از پای زسر می دانم

شمارهٔ ۱۰۹

اطلاعات

برگردان به زبان ساده