اوحدالدین کرمانی » دیوان رباعیات » الباب السادس: فی ما هو جامع لشرایط العشق و المشاهَده و الحسن و الموافقه و ما یلیق بهذا الباب » شمارهٔ ۱۰۰

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>عشق تو مدام دم به دم می کشمش</p></div>
<div class="m2"><p>باری است گران به صد قدم می کشمش</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>چون مور ضعیف و دانهٔ بیش از خود</p></div>
<div class="m2"><p>می افتم و می خیزم و هم می کشمش</p></div></div>

احوال و آثار اوحد الدین حامد بن ابی الفخر کرمانی به کوشش احمد کرمی - محمد وفائی - تصویر ۷۳۱

دیوان رباعیات اوحد الدین کرمانی به کوشش احمد ابومحبوب - . - تصویر ۲۱۵

شمارهٔ ۱۰۱

عشق تو مدام دم به دم می کشمش
باری است گران به صد قدم می کشمش
چون مور ضعیف و دانه بیش از خود
می افتم و می خیزم و هم می کشمش

هوش مصنوعی: در این اشعار، شاعر از عشق خود صحبت می‌کند که به صورت مداوم او را تحت فشار قرار می‌دهد. عشق برای او همچون باری سنگین است که هر لحظه آن را حس می‌کند. او به توصیف حالتی مانند مورچه می‌پردازد که با وجود ضعف، به تلاش ادامه می‌دهد و در این مسیر با مشکلاتی مواجه می‌شود. این اشعار نشان‌دهنده عمق و تأثیرات سنگین عشق بر زندگی شاعر است.

شمارهٔ ۹۹

شمارهٔ ۱۰۰

هوش مصنوعی: عشق تو هر لحظه به دوش من سنگینی می‌کند و من با زحمت هر گام به جلو می‌روم.

عشق تو مدام دم به دم می کشمش

باری است گران به صد قدم می کشمش

هوش مصنوعی: من همچون موری کوچک و ناتوان هستم که دانه‌ای بزرگتر از خود را می‌ بینم. با تمام تلاش می‌افتم، دوباره برمی‌خیزم و دانه را می‌کشم.

چون مور ضعیف و دانهٔ بیش از خود

می افتم و می خیزم و هم می کشمش

شمارهٔ ۱۰۰

اطلاعات

برگردان به زبان ساده