اوحدالدین کرمانی » دیوان رباعیات » الباب الرابع: فی الطهارة و تهذیب النفس و معارفها و ما یلیق بها عن ترک الشهوات » شمارهٔ ۲۰

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ای نیک نمای بد مسلمان که منم</p></div>
<div class="m2"><p>وای کالبد فساد را جان که منم</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>هر جا که حدیث بد رود در عالم</p></div>
<div class="m2"><p>آن من باشم تو نیز می دان که منم</p></div></div>

دیوان رباعیات اوحد الدین کرمانی به کوشش احمد ابومحبوب - . - تصویر ۱۸۴

احوال و آثار اوحد الدین حامد بن ابی الفخر کرمانی به کوشش احمد کرمی - محمد وفائی - تصویر ۷۵۵

شمارهٔ ۲۱

ای نیک نمای بد مسلمان که منم
وای کالبد فساد را جان که منم
هر جا که حدیث بد رود در عالم
آن من باشم تو نیز می دان که منم

هوش مصنوعی: در این ابیات، شاعر به بیان این مفهوم می‌پردازد که او انسانی نیک‌نهاد است اما به دلیل شرایط و آلودگی‌های دنیوی، ممکن است بد تلقی شود. او اشاره می‌کند که در هر جایی که سخن از بدی و فساد به میان بیاید، خود را در آنجا می‌یابد و به نوعی با این موضوع مرتبط است. به عبارتی، او واقعیت‌های تلخ و ناپسند را در زندگی‌اش حس می‌کند، حتی اگر خود نیت و اندیشه‌ای خوب داشته باشد.

شمارهٔ ۱۹

شمارهٔ ۲۰

هوش مصنوعی: ای جوان نیکو خصال، که خود را مسلمان می‌دانی، من همان کسی هستم که بدن فاسدی دارم و روحی پاک در آن وجود دارد.

ای نیک نمای بد مسلمان که منم

وای کالبد فساد را جان که منم

هوش مصنوعی: هر جا که داستان یا سخن بدی مطرح شود، در آنجا من نیز حضور دارم و تو باید بدانی که من همان فرد هستم.

هر جا که حدیث بد رود در عالم

آن من باشم تو نیز می دان که منم

شمارهٔ ۲۰

اطلاعات

برگردان به زبان ساده