اوحدالدین کرمانی » دیوان رباعیات » الباب الثانی عشر: فی الوصیة و الاسف علی مافات و ذکر الفناء و البقاء و ذکر مرتبته و وصف حالته رضی الله عنه » شمارهٔ ۳۷

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>مهمان جهان یکشبه بنمای که بود</p></div>
<div class="m2"><p>کش روز سیه نکرد این چرخ کبود</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>آبیش که خورد تا هم از دیده نریخت</p></div>
<div class="m2"><p>نانی به که داد کاخرش جان نربود</p></div></div>

دیوان رباعیات اوحد الدین کرمانی به کوشش احمد ابومحبوب - . - تصویر ۲۹۹

احوال و آثار اوحد الدین حامد بن ابی الفخر کرمانی به کوشش احمد کرمی - محمد وفائی - تصویر ۶۹۱

شمارهٔ ۳۸

مهمان جهان یکشبه بنمای که بود
کش روز سیه نکرد این چرخ کبود
آبیش که خورد تا هم از دیده نریخت
نانی به که داد کاخرش جان نربود

هوش مصنوعی: این شعر به بررسی ماهیت جهان و زندگی انسان‌ها می‌پردازد. شاعر به توصیف زودگذر بودن زندگی و اهمیت استفاده از زمان می‌پردازد. او به این نکته اشاره می‌کند که زندگی کوتاه و ناپایدار است، بنابراین بهتر است انسان‌ها از فرصت‌ها بهره‌برداری کنند و به جای نگرانی درباره دنیای مادی، بر روی ارزش‌های واقعی تمرکز کنند. در واقع، زندگی باید با آگاهی و قدردانی از لحظات گرانبها سپری شود.

شمارهٔ ۳۶

شمارهٔ ۳۷

هوش مصنوعی: مهمان این دنیا را در یک شب نشان بده که این جهان تیره و تار، هیچ خوب نکرده است.

مهمان جهان یکشبه بنمای که بود

کش روز سیه نکرد این چرخ کبود

هوش مصنوعی: نفس پرخوری و زیاده‌روی در لذت‌ها به بهتر از ریختن اشک و غم می‌ارزد، چون در پایان، جان آدمی نجات نمی‌یابد.

آبیش که خورد تا هم از دیده نریخت

نانی به که داد کاخرش جان نربود

شمارهٔ ۳۷

اطلاعات

برگردان به زبان ساده