اوحدالدین کرمانی » دیوان رباعیات » الباب الثانی عشر: فی الوصیة و الاسف علی مافات و ذکر الفناء و البقاء و ذکر مرتبته و وصف حالته رضی الله عنه » شمارهٔ ۲۶

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>با دست تهی پرهوسان را چه دهند</p></div>
<div class="m2"><p>پیداست که بی دسترسان را چه دهند</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>گویند مرا که با تو دلدار چه کرد</p></div>
<div class="m2"><p>من هیچ کسم هیچ کسان را چه دهند</p></div></div>

دیوان رباعیات اوحد الدین کرمانی به کوشش احمد ابومحبوب - . - تصویر ۲۹۸

احوال و آثار اوحد الدین حامد بن ابی الفخر کرمانی به کوشش احمد کرمی - محمد وفائی - تصویر ۶۸۷

شمارهٔ ۲۷

با دست تهی پرهوسان را چه دهند
پیداست که بی دسترسان را چه دهند
گویند مرا که با تو دلدار چه کرد
من هیچ کسم هیچ کسان را چه دهند

هوش مصنوعی: این بیت‌ها به بیان احساس پریشانی و ناکامی شاعر در عشق می‌پردازند. او در اشاره به بی‌ثمری و فقر عاطفی خود می‌گوید که در زندگی با دست خالی، چه می‌توان به عاشقان بی‌نصیب داد. همچنین، از سوال دیگران درباره وضعیت عاشقانه‌اش سخن می‌گوید و به نوعی می‌خواهد بگوید که او هیچ چیز و هیچ کسی را نمی‌تواند در این زمینه به خود اختصاص دهد. در کل، احساس تنهایی و ناامیدی در عشق در این ابیات به وضوح مشهود است.

شمارهٔ ۲۵

شمارهٔ ۲۶

هوش مصنوعی: اگر کسی چیزی برای ارائه نداشته باشد، نمی‌تواند به خواسته‌های دیگران پاسخ دهد، و معلوم است که به کسانی که در دسترس نیستند هم چیزی نمی‌توان داد.

با دست تهی پرهوسان را چه دهند

پیداست که بی دسترسان را چه دهند

هوش مصنوعی: می‌گویند به من که معشوقت با من چه کرده است، من هیچ اهمیتی به هیچ‌کس و هیچ چیز نمی‌دهم.

گویند مرا که با تو دلدار چه کرد

من هیچ کسم هیچ کسان را چه دهند

شمارهٔ ۲۶

اطلاعات

برگردان به زبان ساده