اوحدالدین کرمانی » دیوان رباعیات » الباب الحادی عشر: فی الطامات و فی الاقاویل المختلفة » الفصل الثانی - فی الاقاویل المختلفة خدمة السلطان » شمارهٔ ۵۵

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>دل را چو فتاد با غم عشق تو رای</p></div>
<div class="m2"><p>چندانک توانی به غمش می افزای</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>تا جان دارم دست من و دامن تو</p></div>
<div class="m2"><p>زین سر نروم تا که بُباشم برپای</p></div></div>

احوال و آثار اوحد الدین حامد بن ابی الفخر کرمانی به کوشش احمد کرمی - محمد وفائی - تصویر ۷۹۱

دیوان رباعیات اوحد الدین کرمانی به کوشش احمد ابومحبوب - . - تصویر ۲۰۸

شمارهٔ ۵۶

دل را چو فتاد با غم عشق تو رای
چندانک توانی به غمش می افزای
تا جان دارم دست من و دامن تو
زین سر نروم تا که بباشم برپای

هوش مصنوعی: این شعر به بیان احساس عشق و غم می‌پردازد. شاعر از دل‌مشغولی به عشق و غم ناشی از آن صحبت می‌کند و می‌گوید هرچقدر که می‌تواند، به غم این عشق می‌افزاید. او ادامه می‌دهد که تا زمانی که زنده است، دست از عشق تو برنمی‌دارد و در کنار تو خواهد ماند.

شمارهٔ ۵۴

شمارهٔ ۵۵

هوش مصنوعی: وقتی دل به خاطر عشق تو غمگین می‌شود، چرا با افکارت این غم را بیشتر می‌کنی، اگر می‌توانی آن را کم کنی؟

دل را چو فتاد با غم عشق تو رای

چندانک توانی به غمش می افزای

هوش مصنوعی: تا زمانی که زنده‌ام، دست من در دامن تو خواهد بود و از این مکان دور نمی‌شوم، تا زمانی که تو در کنارم باشی.

تا جان دارم دست من و دامن تو

زین سر نروم تا که بُباشم برپای

شمارهٔ ۵۵

اطلاعات

برگردان به زبان ساده