اوحدالدین کرمانی » دیوان رباعیات » الباب الاول: فی التوحید و التقدیس و الذکر و نعت النبوة » شمارهٔ  ۹

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>مشغولِ هوا تو را کجا بشناسد</p></div>
<div class="m2"><p>خود کیست که عقل از هوا بشناسد</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>این کار به بازوی تنِ خاکی نیست</p></div>
<div class="m2"><p>هو نور[ر]ی باید که تو را بشناسد</p></div></div>

دیوان رباعیات اوحد الدین کرمانی به کوشش احمد ابومحبوب - . - تصویر ۹۹

احوال و آثار اوحد الدین حامد بن ابی الفخر کرمانی به کوشش احمد کرمی - محمد وفائی - تصویر ۶۶۷

شمارهٔ  ۱۰

مشغول هوا تو را کجا بشناسد
خود کیست که عقل از هوا بشناسد
این کار به بازوی تن خاکی نیست
هو نورری باید که تو را بشناسد

هوش مصنوعی: این اشعار به بحث شناخت و درک انسان از خود و جایگاهش در دنیا می‌پردازد. شاعر به این نکته اشاره می‌کند که شناخت واقعی فراتر از سطح و ظواهر است و نیازمند نوری درونی (که همان عقل و درک عمیق است) می‌باشد. در واقع، شناخت واقعی خود و زندگی، خارج از توان و قدرت جسمانی است و نیاز به بصیرت و روشنایی درونی دارد.

شمارهٔ  ۸

شمارهٔ  ۹

هوش مصنوعی: هوا و شرایط بیرونی چطور می‌تواند تو را بشناسد؟ فقط کسی که در درون خود به شناختی عمیق رسیده باشد، می‌تواند به درک واقعی از خود برسد.

مشغولِ هوا تو را کجا بشناسد

خود کیست که عقل از هوا بشناسد

هوش مصنوعی: این کار به توانایی‌های انسانی محدود نیست، بلکه باید روشنایی‌ای باشد که تو را بشناسد.

این کار به بازوی تنِ خاکی نیست

هو نور[ر]ی باید که تو را بشناسد

شمارهٔ ۹

اطلاعات

برگردان به زبان ساده