اوحدالدین کرمانی » دیوان رباعیات » الباب الاول: فی التوحید و التقدیس و الذکر و نعت النبوة » شمارهٔ  ۸۴

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>من خواجهٔ عالمم تو معبود منی</p></div>
<div class="m2"><p>مقصود جهانم و تو مقصود منی</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>هر جا که دلی است شاهدی می طلبد</p></div>
<div class="m2"><p>من شاهد حضرتم تو مشهود منی</p></div></div>

دیوان رباعیات اوحد الدین کرمانی به کوشش احمد ابومحبوب - . - تصویر ۱۰۷

احوال و آثار اوحد الدین حامد بن ابی الفخر کرمانی به کوشش احمد کرمی - محمد وفائی - تصویر ۸۱۰

شمارهٔ  ۸۵

من خواجه عالمم تو معبود منی
مقصود جهانم و تو مقصود منی
هر جا که دلی است شاهدی می طلبد
من شاهد حضرتم تو مشهود منی

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر خود را خواجه عالم می‌داند و معبودش را خداوند قرار می‌دهد. او می‌گوید که هدف او در زندگی خداوند است و هر جا که دل‌ها به دنبال گواهی می‌گردند، او در حقیقت خود شاهد خداوند است و خداوند همواره در نظر او مشهود است. به نوعی، شاعر رابطه عمیق و معنوی خود را با خداوند بیان می‌کند.

شمارهٔ  ۸۳

شمارهٔ  ۸۴

هوش مصنوعی: من سرور عالم هستم و تو معبود منی، مقصود و هدف من در این جهان تو هستی و من نیز هدف و مقصود توام.

من خواجهٔ عالمم تو معبود منی

مقصود جهانم و تو مقصود منی

هوش مصنوعی: هر جا که جایی برای عشق و محبت باشد، دل در پی نشانه‌ای از محبوب است. من که شاهد حضور تو هستم، تو خودت نشانه و مشهود من هستی.

هر جا که دلی است شاهدی می طلبد

من شاهد حضرتم تو مشهود منی

شمارهٔ ۸۴

اطلاعات

برگردان به زبان ساده