اوحدالدین کرمانی » دیوان رباعیات » الباب الاول: فی التوحید و التقدیس و الذکر و نعت النبوة » شمارهٔ  ۴۴

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>یا رب تو به فضل خویش موزونم کن</p></div>
<div class="m2"><p>وز دست فضول خویش بیرونم کن</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>لطف تو به هیچ بخششی کم نشود</p></div>
<div class="m2"><p>چون بیم کمیت نیست افزونم کن</p></div></div>

احوال و آثار اوحد الدین حامد بن ابی الفخر کرمانی به کوشش احمد کرمی - محمد وفائی - تصویر ۷۷۳

دیوان رباعیات اوحد الدین کرمانی به کوشش احمد ابومحبوب - . - تصویر ۱۰۲

شمارهٔ  ۴۵

یا رب تو به فضل خویش موزونم کن
وز دست فضول خویش بیرونم کن
لطف تو به هیچ بخششی کم نشود
چون بیم کمیت نیست افزونم کن

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از خداوند می‌خواهد که با رحمت و لطف خود او را متعادل و بهتری تحت تأثیر قرار دهد و از اشتباهات و گناهان خود دور کند. او تأکید می‌کند که لطف الهی هیچ‌گاه کم نخواهد شد و از خدا می‌خواهد که بر نعمت‌هایش بیفزاید.

شمارهٔ  ۴۳

شمارهٔ  ۴۴

هوش مصنوعی: ای پروردگار، مرا با لطف و فضل خود به مسیر درست هدایت کن و از گرفتاری‌های بیهوده و حواس‌پرتی‌ها نجاتم بده.

یا رب تو به فضل خویش موزونم کن

وز دست فضول خویش بیرونم کن

هوش مصنوعی: لطف و محبت تو هرگز نباید کاهش پیدا کند، زیرا من از اینکه کمبودی احساس کنم نگران نیستم و فقط می‌خواهم بر نعمت‌هایم افزوده شود.

لطف تو به هیچ بخششی کم نشود

چون بیم کمیت نیست افزونم کن

شمارهٔ ۴۴

اطلاعات

برگردان به زبان ساده