عرفی » رباعیها » رباعی شمارهٔ ۷۷

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>عرفی که قدم در دهن تیشه نهد</p></div>
<div class="m2"><p>از بس غم دل بر دل غم پیشه نهد</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>تا تحت الثری فرو شود، گر نه مدام</p></div>
<div class="m2"><p>بار دل خود به دوش اندیشه نهد</p></div></div>

رباعی شمارهٔ ۷۸

عرفی که قدم در دهن تیشه نهد
از بس غم دل بر دل غم پیشه نهد
تا تحت الثری فرو شود گر نه مدام
بار دل خود به دوش اندیشه نهد

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به مفهوم درد و غم اشاره دارد. او می‌گوید که کسی که غم و اندوه زیادی را تجربه کند، در نهایت به جایی می‌رسد که بار این غم را بر دوش خود تحمل می‌کند، حتی اگر این بار او را به زیر زمین ببرد. شاعر نشان می‌دهد که گاهی اوقات غم‌های دل به قدری سنگین می‌شوند که انسان را به دامان اندیشه و تفکر می‌کشند.

رباعی شمارهٔ ۷۶

رباعی شمارهٔ ۷۷

هوش مصنوعی: کسی که به خاطر غم‌هایش، تعهد و فداکاری را فراموش کند و در زندگی‌اش افسردگی را به خود راه دهد، در واقع به خود آسیب می‌زند و با این کار خودش را برای مشکلات بیشتر آماده می‌کند.

عرفی که قدم در دهن تیشه نهد

از بس غم دل بر دل غم پیشه نهد

هوش مصنوعی: اگر به عمق زمین برود، در غیر این صورت همواره بار سنگین دلش را بر دوش تفکر حمل خواهد کرد.

تا تحت الثری فرو شود، گر نه مدام

بار دل خود به دوش اندیشه نهد

رباعی شمارهٔ ۷۷

اطلاعات

برگردان به زبان ساده