عرفی » رباعیها » رباعی شمارهٔ ۱۱۴

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>تا کی برت اظهار عدم نتوان کرد</p></div>
<div class="m2"><p>یک مو ز رعونت تو کم نتوان کرد</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>دامن به میان برزده خواهی رفتن</p></div>
<div class="m2"><p>جایی که کلاه گوشه خم نتوان کرد</p></div></div>

رباعی شمارهٔ ۱۱۵

تا کی برت اظهار عدم نتوان کرد
یک مو ز رعونت تو کم نتوان کرد
دامن به میان برزده خواهی رفتن
جایی که کلاه گوشه خم نتوان کرد

هوش مصنوعی: این بیت‌ها بیانگر این است که تا کی باید به خودبینی و غرور ادامه داد، زیرا هیچ چیز از آن کم نمی‌شود. همچنین اشاره دارد که اگر کسی بخواهد از جایگاهی که به آن دست یافته، خارج شود، نمی‌تواند به سادگی و بدون اثر برود. به طور کلی، می‌توان گفت که این اشعار به تأمل در مورد تأثیرات غرور و جایگاه اجتماعی می‌پردازند.

رباعی شمارهٔ ۱۱۳

رباعی شمارهٔ ۱۱۴

هوش مصنوعی: هرگز نمی‌توان بر خودستایی تو دقتی نداشت و نمی‌توان کوچک‌ترین تأثیری بر غرور تو گذاشت.

تا کی برت اظهار عدم نتوان کرد

یک مو ز رعونت تو کم نتوان کرد

هوش مصنوعی: اگر می‌خواهی به جایی بروی، نباید دامن خود را بلند کنی، زیرا در آنجا نمی‌توان کلاه را به راحتی روی گوشه گذاشت.

دامن به میان برزده خواهی رفتن

جایی که کلاه گوشه خم نتوان کرد

رباعی شمارهٔ ۱۱۴

اطلاعات

برگردان به زبان ساده