عرفی » رباعیها » رباعی شمارهٔ ۱۱۵

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ای آن که ز درد رسته ای، شرمت باد</p></div>
<div class="m2"><p>فارغ ز بلا نشسته ای، شرمت باد</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>تو سنگ دلی و تهمت بی اثری</p></div>
<div class="m2"><p>بر جلوهٔ حسن بسته ای، شرمت باد</p></div></div>

رباعی شمارهٔ ۱۱۶

ای آن که ز درد رسته ای شرمت باد
فارغ ز بلا نشسته ای شرمت باد
تو سنگ دلی و تهمت بی اثری
بر جلوه حسن بسته ای شرمت باد

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از شخصی می‌خواهد که به خاطر رهایی از درد و مشکلات، شرم کند. او به این فرد اشاره می‌کند که در حالی که از بلاها بی‌خبر نشسته، بی‌رحمی و تهمت زدنش بی‌اثر است و این امر بر زیبایی‌های او سایه انداخته است. به طور کلی، شاعر انتقادی به این فرد دارد و او را به فکر فرو می‌برد.

رباعی شمارهٔ ۱۱۴

رباعی شمارهٔ ۱۱۵

هوش مصنوعی: ای کسی که از درد و رنج رهایی یافته‌ای، آیا از این که در آرامش و بی‌خیالی نشسته‌ای شرم نمی‌کنی؟

ای آن که ز درد رسته ای، شرمت باد

فارغ ز بلا نشسته ای، شرمت باد

هوش مصنوعی: تو انسان سنگ‌دلی هستی و با تهمت‌ها و بدگویی‌هایت نمی‌توانی تأثیری بر زیبایی و جلوه‌های محبوب بگذاری، برای این کارهایت باید شرمنده باشی.

تو سنگ دلی و تهمت بی اثری

بر جلوهٔ حسن بسته ای، شرمت باد

رباعی شمارهٔ ۱۱۵

اطلاعات

برگردان به زبان ساده