عرفی » رباعیها » رباعی شمارهٔ ۱۰۷

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>گر سنگ ملامت به دلم نستیزد</p></div>
<div class="m2"><p>از هر سر مو چشمهٔ آز انگیزد</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>ریزد می از آن سیه که بشکست ولی</p></div>
<div class="m2"><p>گر نشکند این شیشه می اش می ریزد</p></div></div>

رباعی شمارهٔ ۱۰۸

گر سنگ ملامت به دلم نستیزد
از هر سر مو چشمه آز انگیزد
ریزد می از آن سیه که بشکست ولی
گر نشکند این شیشه می اش می ریزد

هوش مصنوعی: این شعر به مفهوم تحمل درد و مشکلات اشاره دارد. شاعر می‌گوید که اگر مشکلی به دلش آسیب نرساند، از هر کجا خشم یا تجربه‌های دردناک بروز می‌کند. همچنین اشاره می‌کند که اگر شیشه‌ای نشکند، در نهایت خود به خود می‌ریزد و به نوعی به ناپایداری و شکنندگی زندگی اشاره دارد.

رباعی شمارهٔ ۱۰۶

رباعی شمارهٔ ۱۰۷

هوش مصنوعی: اگر سنگدنشتی از ملامت و سرزنش به دلم نرسد، هر تار موی من می‌تواند جوشش آرزوها و خواسته‌ها را آغاز کند.

گر سنگ ملامت به دلم نستیزد

از هر سر مو چشمهٔ آز انگیزد

هوش مصنوعی: تکه‌ای از شراب سیاه از جام شکسته بر زمین ریخته شده است، اما اگر این شیشه که دارد نگه‌داری می‌کند نشکسته باشد، شراب درون آن خواهد ریخت.

ریزد می از آن سیه که بشکست ولی

گر نشکند این شیشه می اش می ریزد

رباعی شمارهٔ ۱۰۷

اطلاعات

برگردان به زبان ساده