عرفی » رباعیها » رباعی شمارهٔ ۱۰۵

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>بر ساغر من که عشق از او نشأه برد</p></div>
<div class="m2"><p>حد نیست کسی را که به دعوی نگرد</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>از جرعهٔ خویش اگر به خاک افشانم</p></div>
<div class="m2"><p>دریای محیط از او به کشنی گذرد</p></div></div>

رباعی شمارهٔ ۱۰۶

بر ساغر من که عشق از او نشأه برد
حد نیست کسی را که به دعوی نگرد
از جرعه خویش اگر به خاک افشانم
دریای محیط از او به کشنی گذرد

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به ساغری اشاره می‌کند که عشق از آن ناشی شده و بیان می‌کند که هیچ‌کس را نمی‌توان یافت که به این ادعا توجه نکند. او می‌گوید اگر از جرعه‌ای از این عشق بر زمین بریزد، دریای عظیمی از آن تحت تأثیر قرار خواهد گرفت. به نوعی، شاعر بر اهمیت و عمق عشق تأکید می‌کند و تأثیر آن را در دنیای اطرافش نشان می‌دهد.

رباعی شمارهٔ ۱۰۴

رباعی شمارهٔ ۱۰۵

هوش مصنوعی: برای لیوان من که عشق از آن نشات گرفته، هیچ حد و مرزی وجود ندارد؛ کسی که به دعوی می‌پردازد، نمی‌تواند به آن دست یابد.

بر ساغر من که عشق از او نشأه برد

حد نیست کسی را که به دعوی نگرد

هوش مصنوعی: اگر از نوشیدنی خود بر زمین بریزم، دریا از این کار من متاثر نمی‌شود و به مسیر خود ادامه می‌دهد.

از جرعهٔ خویش اگر به خاک افشانم

دریای محیط از او به کشنی گذرد

رباعی شمارهٔ ۱۰۵

اطلاعات

برگردان به زبان ساده