هوش مصنوعی: یک عابد در شب نور هدایت را از شمعی دریافت کرد و در این حال، دلش به خواب رفت و همچون پرنده‌ای در دام خواب افتاد.

هوش مصنوعی: نیمه شب، حادثه‌ای رخ داد که دیدم در آسمان آبی رنگ، اتفاقی افتاده است.

هوش مصنوعی: خوابگاه بلند مرتبه آسمان متعلق به اوست و او خود تماشاگر این عرش آسمانی است.

هوش مصنوعی: صبح که دل پرنده از خواب بیدار شد، چشم‌هایش را مالید و روی زمین نشست.

هوش مصنوعی: هر لحظه از آنچه در نیمه شب اتفاق افتاده، انگشت تعجب تو در دهان بود.

هوش مصنوعی: وسوسه‌ای او را به سمتی سوق می‌دهد و دستش به سوی آب پاک می‌رود.

هوش مصنوعی: وضو گرفت و عبادت کرد، سپس دست به دعا برداشت و راز و نیاز کرد.

هوش مصنوعی: کی تو خواسته‌های ما را برآورده می‌کنی و کی تو عمل‌های نیک ما را می‌پذیری؟

هوش مصنوعی: من از تعبیر خواب اطلاعی ندارم، فقط می‌خواهم تأثیر آن را به طور واضح ببینم.

هوش مصنوعی: در دل خود حسرتی بزرگ داشت و با حالتی ناتوان و سرگردان از معبد خارج شد.

هوش مصنوعی: او دید که کسی به شدت غمگین و بی‌تاب، همچون ماهی‌ای که از آب خارج شده، روی زمین افتاده است.

هوش مصنوعی: با زاری و گریه، اشک می‌ریزد و به سینه‌زنی مشغول است، چهره‌اش را به زمین می‌ساید و با مژه‌اش خاک را می‌روباید.

هوش مصنوعی: او آمد و سرش را از زمین بلند کرد و اشک‌ها از چشمانش بر روی آستینش ریخت.

هوش مصنوعی: تو ای مردی که در اضطراب و نگرانی به سر می‌بری، هم ظاهر تو و هم درونت پر است از غم و ناراحتی.

هوش مصنوعی: گلوله‌ای از اشک تو مانند جواهر ارزشمندی است، که در آن سوگ و اندوهی نهفته است. وقتی که دست به زانو زده‌ای و ناله می‌کنی، گویی می‌گویی که این اشک‌ها بیان‌گر تمام غصه‌ها و دردهای تو هستند.

هوش مصنوعی: شمعی که در شبستان امید روشن است، به مانند سرور و بزرگی در عالم هستی است که جان ازلی را به خود جلب می‌کند.

هوش مصنوعی: عابد عاشق وقتی این سخنان را شنید، دلش به شدت جریحه‌دار شد و اشک‌هایش سرازیر شد.

هوش مصنوعی: در راه ورود به آستان محبوب، ادب به دوش خود بار سنگینی را حمل کرد.

هوش مصنوعی: از آسمان صدایی به گوش رسید که نشان از عظمت و ارزش بلندش داشت.

هوش مصنوعی: در شب وقتی که نشئه‌ی غفلت تو بیشتر شد، حادثه‌ای شگفت‌انگیز نمایان گردید.

هوش مصنوعی: به زیبایی این شخص دقت کن، زیرا اثر او در اینجا مشهود است و نمایانگر عمق معانی و تفاسیر وجودش است.

هوش مصنوعی: روح او از این نغمه به پرواز درآمد و با خشم و قوتی از نفس خود به سخن گفتن آغاز کرد.

هوش مصنوعی: گفت: ای جان، تو کیستی و چرا برای این همه بیهوده زندگی می‌کنی؟

هوش مصنوعی: یک جنازه در آسمان ادعایی می‌کند، در حالی که زیر آن، دوش تو را به زمین می‌برد.

هوش مصنوعی: این همه سختی و ذلت که ما کشیده‌ایم، به چه دلیلی است؟ انصاف بدهید، تقصیر کیست؟

هوش مصنوعی: از نطق بی‌فایده‌ات شرمنده باش، از این بی‌توجهی مداوم‌ات خجالت بکش.

هوش مصنوعی: یک جسد در برابر تو بود، پس تلاش کن که تا زمانی که عرش هست، فرش تو نیز پابرجا باشد.

هوش مصنوعی: زبانت را از این دایره بیرون ببر تا بتوانی به مقام و درجه‌ای بالا دست یابی.

هوش مصنوعی: به چشم‌هایت امید و آرزو داشته باش و زندگی کن؛ زندگی‌ای که همیشه پا برجا باشد.