هوش مصنوعی: آن باغی که در آتش لذت‌های طبیعت می‌سوزد، برگ درختانش از خاکستر و پرنده‌اش مانند سمندر است که در آتش زندگی می‌کند.

هوش مصنوعی: این باغی که توصیف می‌شود، نشان‌دهندهٔ حالت و احساسات عمیق انسانی است. اگر باغبان به درختان و گیاهان این باغ توجه نکند و به آن‌ها محبت و مراقبت نرساند، آن درختان بی‌زندگی و خشک خواهند شد، مثل احساسات و روابطی که بدون محبت و توجه به تدریج به سردی و بی‌حالی می‌گرایند. در واقع، عشق و مراقبت در زندگی مانند آب برای درختان است، که بدون آن‌ها، زندگی پژمرده می‌شود.

هوش مصنوعی: هر زخم و جراحتی که روی بدن دارم، اکنون به خواب راحت می‌روم و آرامش می‌یابم، چون بستر من از الماس است.

هوش مصنوعی: من آن فرد رنجور و خسته‌ای هستم که تب و داغ عشق او در وجودم می‌جوشد، همان‌طور که آتش بر دل و تکه‌های بدنم زخم می‌زند.

هوش مصنوعی: هدهدی که در دشت پر از لاله عشق می‌چرخد، بر سرش تاجی از شعله درخت طور دارد.

هوش مصنوعی: آن تیغی که به خاطر شکایت‌ها و انتقادات من همیشه با آب و تنی نرم شده است، نشانه‌ای از درد و زخم‌هایم به حساب می‌آید.

هوش مصنوعی: شعله‌ای که از عشق دوست در وجودم روشن است، مانند هیزم خشک من می‌سوزد و خاک او بویی مانند چوب صندل و عود و عطر دارد.

هوش مصنوعی: ما چیزی را پرورش دادیم که بر سطح دریا، شعله‌ها به آرامی در حال نوسانند و طوفانش راهی برای عبور ایجاد کرده است.

هوش مصنوعی: دوست من مانند دریایی پر از جواهرات و عطش است، به طوری که نوسان و جلبک‌های روی سطح آب، به هیچ وجه نمی‌تواند ارزش و زیبایی این گوهرها را پنهان کند.

هوش مصنوعی: من آن کسی هستم که جراحاتش به اندازه‌ای شیرین و دل‌انگیز است که انگار در دهنش قند و شکر ریخته‌اند.

هوش مصنوعی: من انسانی هستم که از زیر عرش، تأثیر اشیاء را بدون شکل نوعی می‌بینم و آن‌ها را تجسم می‌کنم.

هوش مصنوعی: کسی که در راه بیت المقدس قدم می‌زند، به شکلی ناخودآگاه و بدون آگاهی، تحت تأثیر صداهای فرشته جبریل قرار دارد.

هوش مصنوعی: من به اختصار صحبت می‌کنم، ولی عمق و معنی کلامم را افزایش می‌دهم؛ زیرا آن بلبل من، آوازخوان باغ حیدر است.