هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به هنری بزرگ و بی‌نظیر اشاره دارد و می‌گوید: اگر کسی در هنر مهارت دارد، جز به شیوه‌ی اصلی و درست آن نباید نزدیک شود. به عبارتی، او بر این باور است که برای رسیدن به کمال در هنر، باید به روش‌های اولیه و صحیح پایبند بود.

هوش مصنوعی: شخصیت و صفات تو زینت دین هستند و تو به گونه‌ای نیستی که فقط با ظواهر دنیا زینت شده باشی.

هوش مصنوعی: کیست که در بهشت، از میان گل‌ها و چمن‌ها، با ناز و ظرافت به درخت طوبی نزدیک نشده و از آن بهره‌ای نبرده است؟

هوش مصنوعی: جمع زیبایی‌ها در دنیای خاکی به قدری زیاد است که هیچگاه از نور ماه برای تماشای آن نگذراندی، یعنی حتی با وجود تمام زیبایی‌ها، تو هرگز از آن بهره نگیری.

هوش مصنوعی: خاک در برابر هیچ طمعی از کسی خود را نمی‌فروشد، چون تو برای به دست آوردن گنج‌های ارزشمندش نیامده‌ای.

هوش مصنوعی: وقتی که معن (روح یا مفهوم حقیقی) گفت که من مظهر بخشش هستم، بگو که تو از جمع مظاهر اسم‌ها نیامدی.

هوش مصنوعی: هنگامی که از بام به زمین فرود آمدی، جز نگاه تو بر ستاره‌های آسمانی چیز دیگری ندیدم.

هوش مصنوعی: هما که نماد سعادت و خوشبختی است، به خاطر تو به این جهان آمده، اما تو در نظم زندگی و زمان به یک قافیه نرسیده‌ای.

هوش مصنوعی: از شدت یگانگی‌ات، شوقی در دل دارم که حتی به فکر دوگانگی نیز نیفتاده‌ام.

هوش مصنوعی: یک شب، گوزنی به خواب رفت و به یاد تو، ستاره‌ای در آسمان درخشید، اما تو نیامدی و شعر جدیدی نسرودی.

هوش مصنوعی: بهشتی زیبا و دل‌انگیز، با آسمانی تزئین شده. ای تو که جز به خاطر خوشنودی دوستانت به اینجا نیامدی.

هوش مصنوعی: از لبان من گفتاری برمی‌خیزد، به دقت گوش کن زیرا تو تنها به نکته‌سنجی و پرورش معانی آمده‌ای و نه چیز دیگری.

هوش مصنوعی: تو به شکار روزگار جمشید رفتی و گفتی که من آمدم، ولی هنوز نیامدی.

هوش مصنوعی: به خاطر اینکه خیلی ناامید شدم که به زودی نخواهی آمد، به خودم می‌گویم که شاید فردا هم نیایی.

هوش مصنوعی: اگر پادشاه مانع است، نیا. هرچند که به تو بگویم به خاطر شوق و دیدن من نیامده‌ای.

هوش مصنوعی: اگر تأخیر تو به من آسیب رسانده، این کافیست که تو قبل از آمدن آدم و حوا نیز نیامدی.

هوش مصنوعی: برگرد و بر ما سایه افکن، زیرا در این دنیا از ننگ تربیت ما آزاد نیستی و نمی‌توانی بیایی.