هوش مصنوعی: به خاطر درد و رنجی که در دل دارم، به خود اجازه می‌دهم تا زمانی که فرصت دارم، با ادب و نزاکت رفتار کنم.

هوش مصنوعی: هدف من همچون یک گوهر نایاب است و اگر چنین نباشد، من تنها یک درخواست‌کننده از نیازمندان و درویشان هستم.

هوش مصنوعی: بهتر است که بی‌دلیل و بی‌هدف نرویم، تا زمانی که راهنمای آگاه و دانا مانند خضر در کنار ما نیست.

هوش مصنوعی: می‌دانم که هیچ راه حلی وجود ندارد و هر لحظه از نگرانی و اضطراب عقل که به خاطر مصلحت‌سنجی به وجود آمده، رنج می‌بریم.

هوش مصنوعی: اگر به جستجوی دل مشغول هستم، چه اهمیتی دارد؟ وقتی کار به جایی رسیده که ناخن‌هایم را به درد آورده‌اند، به دنبال آسیب می‌گردم.