هوش مصنوعی: مدت زمانی است که از دنیای اطرافم نفعی نمی‌بینم و به همین خاطر، نه غم لیلی را احساس می‌کنم و نه دلی دیوانه و عاشق.

هوش مصنوعی: در بین مردم، خوشی و بی‌غم بودن رواج دارد و من دیگر آن محنت‌ها و دردسرهایی که از زندگی می‌کشیدم را نمی‌بینم.

هوش مصنوعی: در هر قدمی که برمی‌دارم، فقط مرگ و زخم‌های عشق را می‌بینم. اما در زمانه‌ای که در آن هستم، حتی نشانی از زاغی که بر امواج هامون نشسته باشد، نمی‌یابم.

هوش مصنوعی: نگو که برای درد دل راهی هست، بگذار و بگذریم، چون من هیچ آرامشی از این درد روز افزون نمی‌یابم.

هوش مصنوعی: آیا به خاطر زیبایی و جاذبه تو، دل ها را در بند کردی که من دیگر در میان شهیدان، چشمان اشکبار نمی‌بینم؟

هوش مصنوعی: من از این که تو به وفای من اهمیت نمی‌گذاری ناراحت نمی‌شوم، چون با زیبایی‌ات به قدری مدهوش کننده‌ای که از آفرینش زیبایی، شکرگزار هستم و نمی‌توانم به خوبی تو فکر کنم.

هوش مصنوعی: برای شروع صلح تلاش نکن، عرفی، بهتر است کمی صبر کنی، چون نشانی از آشتی و خوشی را در چهره‌اش نمی‌بینم.