هوش مصنوعی: تا کی باید اجازه بدهم که دیگران بر من تسلط پیدا کنند و با نگاه کردن به من زندگی‌ام را پیش‌بینی کنند؟ در حالی که وقتی به چشم‌هایم نگاه می‌کنند، فقط می‌خواهند گریه کنند.

هوش مصنوعی: ای گریه‌ی بی‌امان، بی‌درنگ به سراغ من بیا، زیرا من هر لحظه با درد دل و اشک، سلامی به چشمانم می‌نویسم.

هوش مصنوعی: به خاطر شدت حیرت و افزایش احساس بیگانگی، امشب تصور کردن دوست به سختی ممکن بود و چشمم نتوانست آن را به آسانی بپذیرد.

هوش مصنوعی: بر لب‌ها نوای غم و ناله‌ای فراوان وجود دارد، اما گوش‌ها به این صداها توجهی ندارند. در دل، اشک و اندوهی عمیق هست، در حالی که چشمان هیچ نام و نشانی از این احساسات را نشان نمی‌دهند.

هوش مصنوعی: نمی‌توانم مجلسی پر شادی و نشاط داشته باشم، چون دل من همچنان خالی و غمگین است، مانند شیشه‌ای خالی و چشمی که از گریه خشک شده است.