هوش مصنوعی: دیشب در کوچه‌ی شکارگاه، وقتی که با صدای غمگینی فریاد زدم، به‌نوعی آزادی را برای چندین بلبل فراهم کردم.

هوش مصنوعی: دیشب به شدت به خاطر غم تو ناراحت بودم و آنقدر اشتیاق داشتم که تا صبح به تیشه فرهاد فکر می‌کردم، گویی می‌خواستم به خودم آسیب بزنم.

هوش مصنوعی: نمی‌دانم چرا با وجود پیوستگی ابدی و بی‌پایان زندگی، به امید چه چیزی به تو از دلم می‌گویم و دردهایم را مطرح می‌کنم.

هوش مصنوعی: من دامم را برای شکار گنجشک باز می‌کنم و از این کار خوشحال می‌شوم. اما اگر پرنده‌ای بزرگ و شگفت‌انگیز مانند سیمرغ به دام من بیفتد، با کمال میل او را آزاد می‌کنم.

هوش مصنوعی: من به قدری در عشق آماده‌ام که اگر عشق هم ممکن نباشد، باز هم به خاطر زیبایی تو، خود را آزاد می‌کنم.

هوش مصنوعی: نگو عرفی، تا کی باید دل یاران را درگیر و ناراحت نگه داشت؟ اگر فرصتی پیش می‌آمد، دل خود را شاد می‌کردم.