هوش مصنوعی: یوسف در زندان، باوجود تمام غمی که دارد، هیچ شکایتی نمی‌کند و از درد و پریشانی‌اش صدایی از پیر کنعان نمی‌شنویم.

هوش مصنوعی: افسوس که تا زمانی که من از درد و فریاد لب‌هایم آلود شده‌ام، تشنگی از هر سو فرود نیامده و هیچ جوی آب به سمت حیوانی سرازیر نشده است.

هوش مصنوعی: باغبان عشق به بهشت گفت که بیایید تا در هر باغی که باز نکردیم، در را باز کنیم، اما رضوان (نگهبان بهشت) اجابت نکرد و از جا برنخاست.

هوش مصنوعی: عشق را تقدیم می‌کنم چرا که در آغاز آفرینش، شاه حسن برای دل‌ها احترام قائل شد و به خاطر ایمان، از جایش بلند نشد.

هوش مصنوعی: بی نیاز باش، تا در دام وابستگی و ذلت نیفتی و انسانی خود را از زمین بلند کن.

هوش مصنوعی: دل انسان تا عمق زمین به خاطر عشق متزلزل و سوخته است، اما از این همه عشق و رنج، صدایی از فداکاری‌های بشری برنخاست.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به بیان حالتی از غم و اندوه می‌پردازد که در آن، شدت احساسات و نگرانی‌ها در زندگی به اوج رسیده است. با این حال، همچنان در محیطی آرام و بدون نگرانی به نظر می‌رسد، گویی حتی با وجود تمام این مشکلات، طوفانی در راه نیست و همه چیز به آرامی پیش می‌رود.