هوش مصنوعی: چرا چشمان گریان من شرمنده نمی‌شود در حالی که آرزوی قلبم را به نزد من آورده‌اند؟

هوش مصنوعی: به عشق نمی‌توانم بروم، چون نه با بال و پرم در این مسیر پیش می‌روم و نه می‌توانم به عنوان سوار یا پیاده شمارش کنند.

هوش مصنوعی: آه از زندگی پست و بی‌اهمیت که از آن شادمانم، زیرا هیچ چیزی به انتظار من نخواهد آمد.

هوش مصنوعی: من نه تحت فرمان مردم هستم و نه جالب توجه مرشد شهر. در اینجا نشسته‌ام تا شاید نسیمی به سراغ من بیاید و مرا به سمت خود جلب کند.

هوش مصنوعی: به خاطر ترس از مشکلاتی که ممکن است شادی به همراه داشته باشد، مانند کودکان تنها و بی‌خبر، تمام عمر مرا غم در آغوش و در کنار خود داشته است.

هوش مصنوعی: به دنیا و زندگی بی‌قید و شرط نرو، زیرا که گم شدن در این عالم به گونه‌ای است که هیچ‌کس به جز من، درد و غم را درک نخواهد کرد.