هوش مصنوعی: از عواطف و احساسات درونی من باز می‌شود و آسمان به یاد حسرت‌های یک گلستان، نامه‌ای به باد می‌دهد.

هوش مصنوعی: هر گره‌ای که برای محدود کردن حقیقت یا ادعا به وجود آمده، با تلاش و پیگیری حقیقت به راحتی باز می‌شود.

هوش مصنوعی: زمانه مانند نوشته‌ای مشخص و معین نیست. دل من از لابه‌لای صفحات زندگی، آرامش و احساساتش را به دست آورده است.

هوش مصنوعی: اگر زمانه به من بخندد و دل به آن ببندم، این بهتر از این نیست که من از سلیمان هم بالاتر باشم که بر باد تکیه کرد.

هوش مصنوعی: این بیت به بررسی سرچشمه‌ها و علل پیدایش انسان‌ها اشاره دارد. شاعر به این موضوع می‌پردازد که کدام تمایلات و خواسته‌ها از دنیای گذشته به انسان‌ها منتقل شده و نطفه‌های کدام والدین موجب ایجاد نسل جدیدی از انسان‌ها شده است. به طور کلی، این سخن نشان‌دهنده تداوم زندگی و ارتباط نسل‌ها با یکدیگر است.

هوش مصنوعی: در روزگاری که دشمنان تو وجود دارند، دوستی و محبت تو به من باعث می‌شود که از هر لحظه‌ای به خوبی یاد کنم و به تو تبریک بگویم.

هوش مصنوعی: چراغ عشق هرگز خاموش نمی‌شود. ای آسمان، اگر یک روز درب ظلم را باز کنی، ما نیز با صبح‌گاه می‌رویم.

هوش مصنوعی: از نفسم که سرد است، چه چیزی برمی‌خیزد؟ بگذار یک روز از عشق و محبت، همچون آتش زیر خاکستر، شعله‌ای زبانه بکشد.

هوش مصنوعی: دیگر از ناامیدی و درد دل نمی‌کنم و آبروی خود را به خطر نمی‌اندازم، زیرا من از این چشمه، زیادی از وجودم را در معرض هدر رفتن قرار داده‌ام.

هوش مصنوعی: کدام ناله را میان آن آتش محکم نگه داشتم که زمانه مانع تأثیرگذاری آن نشد؟

هوش مصنوعی: کدام صدای دل‌خراش مرا در این دنیا که سرد و بی‌رحم است غمگین نکرد؟

هوش مصنوعی: من در زندگی سعی می‌کنم مانع احساسات و محبت تو نشوم، زیرا می‌دانم که این رفتار می‌تواند باعث شود تو به من مهربان‌تر شوی، حتی اگر این مشابه عمر طولانی نوح باشد و فریادهای من بی‌پاسخ بماند.

هوش مصنوعی: شخصی که فاقد استعداد و هنر است، در چنین وضعیتی شرمنده می‌شود؛ زیرا ناتوانی و کمبود قدرت او به نوعی مانع از برگزاری مراسم عروسی با داماد می‌شود.

هوش مصنوعی: زندگی‌ام بر پایه انتقاد و سرزنش استوار شده است. کجا می‌توانم دروغی که به نفع باشد پیدا کنم و همچون تیشه فرهاد، قدرتمند و مؤثر عمل کنم؟

هوش مصنوعی: من از اینکه به خاطر مهارت‌هایم دلسوزی نمی‌کنم، زیرا هیچ چیزی از این روش برای من به بار نیاورده است.

هوش مصنوعی: به این روش که به هنگام زندگی، شکاف‌ها را باز کنند و در مقابل کینه‌ورزی من، چشمه‌های خون از دل من جاری شود.

هوش مصنوعی: چه دل خوشی خواهد داشت از اینکه بعد از من بگویند فلانی استاد بوده است؟

هوش مصنوعی: اگر بعد از قطع کردن، هیچ گره‌ای باز نشود، به اندازه یک قطره از شانه‌های شمشاد هم تأثیری نخواهد داشت.

هوش مصنوعی: من با چشم حقیقت به هر آنچه گذشته نگاه می‌کنم و جز این حقیقتی نمی‌بینم که دل من خوش و شاد است.

هوش مصنوعی: در مدح‌ها و ستایش‌هایی که به طبیعت و زیبایی‌های آن اختصاص دارد، من از باغ‌های بهشتی چیزی نگرفتم و در دنیای مادی به وضوح زندگی کردم.

هوش مصنوعی: اکنون که در حال نوشتن تمجید و ستایش هستم، ستایش من از شخصی است که جبرئیل بر فضایلش افزوده و او را مورد تحسین قرار داده است.

هوش مصنوعی: حکیم زمانه ابوالفتح، خورشید هنر است که از نفش او کارهای شگفت‌انگیز و معجزه‌آسا به وجود می‌آید.

هوش مصنوعی: خاکستر از شدت خشم او می‌سوزد و تأثیر لطف او بر بی‌جان‌ها مانند تاثیر شمشاد است.

هوش مصنوعی: اگر بخواهیم به عظمت و جلالش نگاه کنیم، از آنجا که پایه‌ی اصلی مخلوقات بوده و نسبت به آن، پایه‌ای نیمه است، پس می‌توان گفت که موجودات قوی و عظیم همچون هفت‌سر، از آن مکان و مقام نشأت می‌گیرند.

هوش مصنوعی: تعجب نکن که پا گذاشتن به گذشته نمی‌تواند به عقب برگردد، حتی از آغاز حیات هم می‌توان به انتهای عددها رسید.

هوش مصنوعی: ای عالی جنبه‌ی تو، زیبایی وجود را به کمال رسانده‌ای و ای آفتاب وجودت، سبب پیدایش همه چیز هستی.

هوش مصنوعی: این بیت به نوعی زیبایی و ارزش انسانی را نشان می‌دهد. مقصود این است که در فضای خاص و مقدس، افرادی که در جستجوی معنویت هستند (زهاد) در تلاشند تا از نعمت‌ها و خيرات موجود بهره‌مند شوند. در این تصویر، آهوان حرم symbolizes creatures با ارزش و معنوی، و سفره خلق به رفتاری اشاره دارد که در آن نعمت‌ها و برکات الهی در دسترس اهل معنویت قرار می‌گیرد. در مجموع، شعر به اهمیت قدر و ارزش انسان‌ها در محافل معنوی و چگونگی بهره‌برداری از این نعمت‌ها می‌پردازد.

هوش مصنوعی: من به پاس قدم‌های تو، چنان که چشم پادشاهان به خاک پای تو است، نذر می‌کنم و آواز تو همچون گرد و غباری در گوش سرزمین‌ها پیچیده است.

هوش مصنوعی: اگر اراده تو بر چیزی حاکم شود، حتی اگر کسی بخواهد مانع آن شود، دستش توانایی سوزاندن دل فولاد را خواهد داشت.

هوش مصنوعی: حسود به مقام و موقعیت تو حسادت می‌کند. او با تدبیر و هوشمندی، در پی به دست آوردن آرزوهایش است و به کمک آرزوهای ناپسند، امید خود را به تحقق آن‌ها وصل کرده است.

هوش مصنوعی: زمان بعد از رسیدن به آرزوها، با انسان همان کاری را می‌کند که پس از برپایی بهشت با شخص بسیار قدرت‌مند و ظالمی همچون شداد کرد.

هوش مصنوعی: در باغ طبع و ذائقه تو، پرندگان بهشت با شوق و اشتیاق پرواز می‌کنند، همان‌طور که دسته‌های مگس به دور دکان قناد می‌چرخند.

هوش مصنوعی: زمانی که راز تو با همگان در میان گذاشته شود، حتی گوهری مانند زمرد هم نمی‌تواند شیرینی آن را حفظ کند و ملالی که در دل فرهاد وجود دارد، راهی برای بروز نخواهد یافت.

هوش مصنوعی: اگر نسیم صبحگاهی ابرها را از درگاه تو بزداید، آنگاه تهنیت و تبریک از زیر خاک مردگان به تو خواهد رسید.

هوش مصنوعی: من به اوج آسمان‌ها می‌روم و دانش را منتشر می‌کنم، و جز این دو بُعد روشن، چیزی از ابعاد دیگر پدیدار نخواهد شد.

هوش مصنوعی: زمانی که در دعا نام تو را میبرم، به محض اینکه دعایم به پایان میرسد، نفس من به طور مداوم عددها را شمارش میکند.

هوش مصنوعی: برای جلوگیری از احساس غرور، گمان نکن که آنچه در صفوف نظامی یا در گروه‌های مختلف وجود دارد، به قدرت یا برتری تو مربوط می‌شود.

هوش مصنوعی: خدای بزرگ! داستانی دارم که چنانچه نمی‌توانم به خوبی ستایشت کنم، بر زبانم نمی‌آید.

هوش مصنوعی: دیشب به خیال خدمت کردن به تو مشغول بودم و این را به خاطر احترام و مقام تو می‌خواستم نه به خاطر توانایی‌ها و استعدادهای خودم.

هوش مصنوعی: ناگاه از در خانه‌ی اندیشه، خرد شاهدی نمایان می‌شود که مانند شمعی در خلوت، رازهای آغاز و پایان را روشن می‌کند.

هوش مصنوعی: او با ناز و تبسم وارد شد و گفت: عید بندگی و خدمت به صاحب خود مبارک باد.

هوش مصنوعی: من از شگفتی این سخن دلنشین گفتم که تو با لطف کلامت، سرزمین شادی و خوشی را آباد کردی.

هوش مصنوعی: من نه آسمان هستم و نه خورشید و نه سیاره‌ها، بلکه از سر سادگی و بی‌پروایی این حرف‌ها را زدم و خوشحال شدم.

هوش مصنوعی: اگر تو هم به خاطر محدودیت‌های زبانی‌ات نتوانی حرف بگویی، پس بگو که این مطلب چه معنایی دارد و از کجا نشأت گرفته است.

هوش مصنوعی: او پاسخ داد که برای این بشارت دلیلی وجود ندارد، چون فطرت من آن را در چارچوب محدودیت‌ها قرار نمی‌دهد.

هوش مصنوعی: این نفس، که در حقیقت به روح اشاره دارد، به قدسیان (افرادی که به مقام و روحانیت بالا دست یافته‌اند) آداب و رسوم را می‌آموزد. جبریل، فرشته‌ای بزرگ و مهم، دروازه حرم قدس را به چشم باز کرده است.

هوش مصنوعی: به سمت نویسنده اعمال صدایی بلند کرد و گفت: ای کسی که کردارهای خوب و بد بندگان را ثبت می‌کنی.

هوش مصنوعی: نامه عرفی را پاک کن، زیرا خداوند متعال بندگان خود را انتخاب کرد و آن‌ها را آزاد ساخت.

هوش مصنوعی: اگر غیر از خدمت به پروردگارت چیزی سبب این صدا و پیام جبریل بود، پس چه دلیلی داشت که این خبر را به تو اعلام کند؟

هوش مصنوعی: من به خاطر آرامش و وقارم، خویشتن را از غوطه‌وری در مشکلات نجات دادم، اما در این راه، شکست‌هایی را هم تجربه کردم که تأثیراتش بر افکار و توانایی‌هایم قابل مشاهده است.

هوش مصنوعی: من به خدمت شما آمده‌ام، حال بفرمایید که چه کار مصلحت است؟ آیا باید در آستان شما بنشینم یا در کنار استاد؟

هوش مصنوعی: اگر تو بنده خود دانستی و این را شکر می‌گزارم، اما اگر نه و مرا در بی کسی رها کردی، فریاد و ناله‌ام را سر می‌زنم.

هوش مصنوعی: به نگین با ارزش خود طعنه نزن و آن را بیهوده خرج نکن، زیرا در این صورت شب به خاطر تاریکی بی‌روح و کساد، روشن نخواهد شد.

هوش مصنوعی: هرچند که گفتن از ارزش‌های خود در حضور دیگران بی‌ادبی به نظر می‌رسد، اما به هر حال می‌خواهم به ستایش کسی بپردازم که در خدمت من است.

هوش مصنوعی: از نسل خودم همین کافی است که به خاطر شرم از این صحبت، خون در چهره‌ام نمایان شد.

هوش مصنوعی: من حق دارم به افتخار بپردازم نسبت به پدرانم، به گونه‌ای که تا همیشه و به طور طبیعی نسل‌های بعدی من نیز به این افتخار ادامه دهند.

هوش مصنوعی: اگر نبود زیبایی و جلال تو، هیچ چیزی از وجودم جز ستایش و تمجید از نیاکانم وجود نداشت.

هوش مصنوعی: من هرگز ستایش و تحسین کسی را نثار نکرده‌ام، زیرا که در عمق وجودم گوهری از شعور و شناخت دارم که به ارزش واقعی چیزها پی‌برده‌ام و متوجه شده‌ام که گنج واقعی در دل‌ها نهفته است.

هوش مصنوعی: پروردگارا، کلید مقام و عظمت تو چقدر تیز و نافذ است که توانسته است مهر و قفل گنجینه‌ی طبیعت را بشکند و در را برای ما بگشاید.

هوش مصنوعی: این شعری به زیبایی نشان می‌دهد که شاعر هدیه‌ای را که از دل و فکرش سرشته شده است، به مخاطب تقدیم می‌کند. او از مخاطب می‌خواهد که به سادگی و لطافت این اثر توجه کند و آن را دست‌کم نگیرد. در واقع، این اثر خلق شده تا از عمق احساسات و تفکرات شاعر به دیگران منتقل شود.

هوش مصنوعی: این جمله به این معناست که اگرچه چیزی ممکن است به ظاهر ارزشمند یا خاص نباشد، اما از اصل و بنیاد خود ویژگی‌های منحصر به فرد و ارزشی برخوردار است. این به ما یادآوری می‌کند که بعضی از چیزها به دلیل منبع و زمینه‌ ای که از آن نشأت گرفته‌اند، با ارزش هستند، حتی اگر از نظر ظاهری فاقد جذابیت یا ویژگی‌های برجسته به نظر برسند.

هوش مصنوعی: خدایا! مرا به گونه‌ای بلندمرتبه و سرافراز کن که بتوانم همسری از جنس شجاعت و قدرت انتخاب کنم.

هوش مصنوعی: چنان از شدت غم و گریه‌ای که دارم، نمی‌توانم چشمانم را از اشک بازدارم، که حتی توان خندیدن را هم از دست داده‌ام و نمی‌توانم به حسادت دیگران توجه کنم.

هوش مصنوعی: با سختی و تردید، زیبایی‌های بهشتی را از افرادی که به عنوان معشوقین بهشتی شناخته می‌شوند، می‌پذیرفتم.

هوش مصنوعی: هم‌اکنون من با افرادی که در زمینه بافتنی مهارت دارند و ریش‌های بلند دارند، در کنار زیبایی‌های عروسان سرزمین خلخ و نوشاد؛ به سر می‌برم.

هوش مصنوعی: آیا از حال و روز من خبر داری که رقبایم چگونه دچار سردرگمی و درماندگی هستند؟

هوش مصنوعی: همیشه افراد بزرگ و صاحب معرفت مانند الیاس و خضر از چشمه‌ای سیراب می‌شوند که این چشمه هنوز هم وجود دارد و به آنان دانش و آگاهی می‌بخشد.

هوش مصنوعی: لب‌های دشمن تو نوشیده‌اند، اما این آب از ضربه‌ای است که تو با دشنه‌ی آهنین خود به آن‌ها زده‌ای.